Ο Διγενής πίστευε ότι στην πλάστιγγα της διεξαγωγής ενός απελευθερωτικού κινήματος δεν παίζουν ρόλο μόνο η αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου και τα όπλα που διαθέτει, αλλά και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, πρώτιστος των οποίων είναι η ψυχή των αγωνιστών. Γι’ αυτό έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην εμψύχωση των μελών της ΕΟΚΑ, ώστε το ηθικό τους να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο. Όταν μάλιστα ο εκ των στελεχών της ΕΟΚΑ Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Λευκωσιάτης (ψευδώνυμο: Γούναρης) του ζήτησε με επιστολή στις 6 Απριλίου 1956 να δημιουργηθεί Υπηρεσία Πνευματικού Ανεφοδιασμού στην Οργάνωση, ο Διγενής απάντησε καταφατικά σε λίγες μέρες.
Μεταξύ άλλων ο Διγενής έλεγε στη διαταγή του της 14ης Απριλίου προς όλα τα μέλη της ΕΟΚΑ:
«Επιθυμώ να τονίσω όπως ληφθεί σοβαρώς υπ’ όψιν η πνευματική τροφοδοσία των μελών μας, ώστε να δημιουργήσωμεν εν στράτευμα πειθαρχημένον και ολοκληρωμένον, εις το οποίον όχι απλώς να αποβλέπωμεν με ερπιστοσύνην ότι θα κράτηση τον αγώνα μας εις υψηλά επίπεδα και θα τον συνέχιση αδιάκοπον μέχρι του νικηφόρου τέρματος, αλλά θα μας δίδη την εγγύησιν ότι θα αποτελέση και την καθαράν και αναπλαστικήν ζύμην, η οποία θα συνέχιση αργότερον τον αγώνα με τον ίδιον ενθουσιασμών δια τον καθαρμόν και την αναγέννησιν της αμαρτωλού κοινωνίας μας».
Η Υπηρεσία Πνευματικού Ανεφοδιασμού απέστειλε τότε αντίτυπα της Καινής Διαθήκης και άλλα βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου σ’ όλες τις ανταρτικές ομάδες. Στη συνέχεια οι αντάρτες της ΕΟΚΑ έπαιρναν κατά διαστήματα φυλλάδια πνευματικού περιεχομένου, που τους ενίσχυαν ψυχικά.
Πόση σημασία είχε ο πνευματικός ανεφοδιασμός των μελών της ΕΟΚΑ φαίνεται καθαρά από επιστολή με ημερ. 22 Απριλίου 1956 του Μάρκου Δράκου (ψευδώνυμο: Λυκούργος) προς τον «Γούναρη», υπεύθυνο της Υπηρεσίας Πνευματικού Ανεφοδιασμού. Η επιστολή άρχιζε ως εξής:
«Μόλις ελάβομεν την σχετικήν διαταγήν ημ. 14.4.56, στην οποίαν αναφέρεται ότι ιδρύθη Υπηρεσία Πνευματικού Ανεφοδιασμού, ενεπλήσθημεν όλοι χαράς, διότι η ίδρυσις τοιαύτης υπηρεσίας έρχεται να πλήρωση ένα κενόν, το οποίον από της οργανώσεως των ανταρτικών ομάδων υφίσταται».
Στον πνευματικό ανεφοδιασμό των μελών της ΕΟΚΑ συνέβαλαν οι κληρικοί, οι θεολόγοι και αρκετά συνειδητά μέλη της Εκκλησίας με πολλούς τρόπους. Οι κληρικοί με τις λειτουργίες, τις εξομολογήσεις, τα κηρύγματα και τη μελέτη της Αγίας Γραφής, που έκαναν σε πόλεις, σε χωριά, στις φυλακές και στα κρατητήρια που κατέληξαν και οι ίδιοι, πλούτιζαν τον ψυχικό κόσμο των αγωνιστών και δυνάμωναν τη θέληση τους ν’ αγωνιστούν με όλες τις δυνάμεις τους για την ελευθερία της Κύπρου. Οι λαϊκοί οργάνωναν Κύκλους μελέτης Αγίας Γραφής.
Συμμελέτη της Αγίας Γραφής γινόταν και σε μερικές ανταρτικές ομάδες, όπου οι ομαδάρχες ανέλυαν μικρά κείμενα σε συγκετρώσεις των μελών της ομάδας τους. Τέτοιο έργο επιτελούσαν ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Μάρκος Δράκος, ο Στυλιανός Λένας, οι οποίοι καλλιεργούσαν στην ψυχή των ανταρτών το φόβο του θεού και την αγάπη προς την πατρίδα. Στην περίπτωση μάλιστα του Μάρκου Δράκου αναφέρομε ότι υπήρχε γραμμένο μόνιμο σύνθημα στο κρησφύγετο της oμάδας του, παρμένο από τον 22ο ψαλμό: «Εάν γάρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει».
Για την πνεματική εργασία, που γινόταν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, είναι ενδεικτικό το πιο κάτω απόσπασμα από σημείωμα του αγωνιστή Αντώνη Παπαδόπουλου, καθηγητή της Γυμναστικής, που βρισκόταν στο διαμέρισμα με άρ. 1. Το σημείωμα απέστειλε προς τον Αρχιμανδρίτη Λευκωσιάτη, ο οποίος ήταν επίσης στις ίδιες φυλακές.
«Κάτω από το αμυδρόν φως μιας μικρής ηλεκτρικής λάμπας διαβάζομεν θρησκευτικά βιβλία ή οτιδήποτε άλλο θεωρεί κανείς κατάλληλον δια την περίστασιν και την ζωήν του. Η σκέψις μας ταξιδεύει εις τον παρελθόν, αναμετρά όλην την ζωήν μας και βλέπει πόσον αγαθός είναι ο Θεός να φέρη τα πράγματα κατά τέτοιον τρόπο που να αναγεννηθώμεν εις τας φύλακας. Το γεγονός τούτο μας γεμίζει χαράν και αισθήματα ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν και λησμονουμεν την κακίαν του κόσμου. Από τας 8-9μμ• μελετώμεν και εμβαθύνομεν εις την Αγίαν Γραφήν και όταν σβήσουν τα φώτα δια να κοιμηθώμεν, εις την σιγήν της βραδυάς αναπέμπεται από όλους ο ύμνος των πολιτικών καταδίκων προς τον κραταιόν Δημιουργόν μας, όστις όπου και αν ευρισκώμεθα μας περιφρουρεί και διαφυλάττει».
Ο θεολόγος – καθηγητής Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης, πολιτικός κρατούμενος με αρ. 849, γράφει στο βιβλίο του «Ανατολή στο στρατόπεδο» για την ψυχική ωφέλεια των κρατουμένων από τις δραστηριότητες πνευματικών ανθρώπων της Κύπρου στα κρατητήρια:
«Ο γραπτός λόγος του Θεού μας πρόσφερε αναρίθμητα συνθήματα για τη ζωή μας. Το Αιώνιο Βιβλίο έγινε “λύχνος τοις ποσίν ημών και φως ταις τρίβοις ημών”, όπως λέγει ο ψαλμωδός. Μας τροφοδοτούσε τις ψυχές και μας στήριζε στην πίστη. Μας βοήθησε στην αντιμετώπιση της σκληρής δοκιμασίας».
Στα κρατητήρια κυκλοφορούσε μεταξύ των μελών των Κύκλων μελέτης Αγ. Γραφής χειρόγραφο ημερολόγιο, που είχε τον τίτλο «Φως». Την όλη εργασία συντόνιζε ο Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης, ο οποίος σημειώνει:
Μετροφυλλώντας το ημερολόγιο, σταματώ στη σελίδα με το σύνθημα: «ΙΣΧΥΡΟΙ». Αντιγράφω το θέμα:
«Ιδιαίτερη απήχηση είχε στις καρδιές μας το σημερινό σύνθημα: “Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ” (Φιλιπ. Α’13). Παρόλο που βρισκόταν στη φυλακή ο Απ. Παύλος, ωστόσο ήταν – όπως γράφει ο ίδιος – πάντα δυνατός. Πράγματι, μονάχα κοντά στο Χριστό γίνεται ο άνθρωπος δυνατός, ρωμαλέος. Και τα μεγαλύτερα βάρη του πόνου σηκώνονται με τη Βοήθεια Εκείνου. Με τον Παντοδύναμο γινόμαστε και μεις παντοδύναμοι…»
