Την 15η Αυγούστου, η Εκκλησία δεν τιμά απλώς μια Θεομητορική Εορτή, μια εορτή προς τιμήν της Παναγίας∙ δεν πρόκειται μόνο για μια εσχατολογική εορτή, που μας διαβεβαιώνει για τη μελλοντική μας ανάσταση∙ ούτε είναι μόνο μια ανθρωπολογική εορτή που μας υπενθυμίζει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε μια ενιαία ενότητα σώματος και ψυχής · είναι και οικολογική εορτή, που διδάσκει την πνευματική σημασία της ύλης. Το σώμα μας είναι μέρος της υλικής κτίσεως∙ έτσι, αν η Εορτή της Κοιμήσεως τιμά την αξία του ανθρωπίνου σώματος, εξίσου τιμά τη δυνατότητα όλων των υλικών πραγμάτων να γίνονται Πνευματέμφορα. Μας δείχνει πώς το ιερό μπορεί να καταλάβει το βασίλειο της ύλης∙ είναι, κατά τον Andronikoff, «μια γιορτή της σάρκας, της ύλης, που καλείται να μεταμορφωθεί» . Η μεταμόρφωση της Μαρίας προεικονίζει την μεταμόρφωση όλων των υλικών πραγμάτων. Δεν είναι συμπτωματικό ότι η Μεταμόρφωση του Σωτήρος γιορτάζεται τον ίδιο μήνα με την Κοίμηση της Μητέρας Του, με μία μόλις εβδομάδα διαφορά. Η εγγύτης είναι και νοερά αλλά και χρονολογική. Αυτές είναι, λοιπόν, οι οικολογικές προεκτάσεις της Μεταστάσεως: είναι μια γιορτή κατά την οποία τιμούμε την ενότητα ύλης και Πνεύματος, ουρανού και γης, όπως αυτή κατ’ εξοχήν πραγματώθηκε στο πρόσωπο της Θεοτόκου: «Χαῖρε ὄχημα, τῆς Θεότητος ὅλης, χαῖρε μόνη, τά ἐπίγεια τοῖς ἄνω, τῷ τοκετῷ σου συνάψασα» (Όρθρος Εορτής, στους Αίνους).
από το βιβλίο του Καλλίστου Ware «Το έσχατο μυστήριο- Κείμενα για την Υπεραγία Θεοτόκο»
εκδόσεις Εν πλω
