Ο Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 8 Απριλίου 1798. Ήταν τέκνο εκτός γάμου του Κόντε Νικολάου Σολωμού και της υπηρέτριάς το Αγγελικής Νικλή. Σε ηλικία 10 ετών, μαζί με τον δάσκαλό του Ρώσση πήγε στην Ιταλία με σκοπό να σπουδάσει. Τελείωσε το λύκειο και ύστερα φοιτά στη Νομική Σχολή της Πάβιας από την οποία απεφοίτησε λίγα χρόνια αργότερα.
Ταυτοχρόνως εκείνη την εποχή έρχεται σε επαφή με πολλούς λογοτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος και τότε αρχίζει να γράφει στίχους στα Ιταλικά όπως τα έργα του “Ode per la prima messa” (Ωδή γιά την πρώτη λειτουργία,) και “La distrugione di Gerusalemme” (Καταστροφή της Ιερουσαλήμ)
Το 1818 επέστρεψε στην Ζάκυνθο, αλλά δεν είχε σκοπό να εργαστεί ως νομικός, αφού ήταν γνωστό ότι η νομική επιστήμη του ήταν αδιάφορη.
Στη Ζάκυνθο συνέχισε να γράφει στίχους στην Ιταλική γλώσσα, αλλά ταυτοχρόνως προσπάθησε να γράψει και στην Ελληνική.
Η φυγή του σε μικρή ηλικία αλλά και οι σπουδές του στην Ιταλία τον δυσκόλεψαν σε αυτό το εγχείρημα, όχι επειδή δεν γνώριζε καλά τα Ελληνικά, αλλά χρειάζοταν να ξέρει καλύτερα τη δημοτική ώστε να γράψει όπως ήθελε. Επίσης η έλλειψη την εποχή εκείνη ποιημάτων στη δημοτική ήταν μεγάλη ώστε να μπορέσει βοηθηθεί από εκεί.
Για να αντιμετωπίσει αυτή τη δυσκολία, μελέτησε πάρα πολλά δημοτικά τραγούδια και πλέον μπορούσε να συγγράψει όπως ακριβώς ήθελε ο ίδιος να το κάνει.
Το 1828 φεύγει από τη Ζάκυνθο και πηγαίνει στο πνευματικό κέντρο των Επτανήσων, στη Κέρκυρα, όπου και έρχεται σε επαφή και με άλλους ανθρώπους του πνεύματος όπως ο Νικόλαος Μάντζαρος, Ο Ιούλιος Τυπάλδος, ο Γεράσιμος Μαρκοράς κτλ.
Εκεί πλέον ζει σχεδόν απομονωμένος, αφού δεν ήταν καθόλου κοινωνικός, συνεχίζοντας όμως την ενασχόλησή του με τη ποίηση.
Επίσης, τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος στις 3 Φεβρουαρίου 1849.
Το 1851 εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα υγείας και όσο περνούσε ο καιρός ο Διονύσιος Σολωμός ζούσε όλο και πιο μοναχικά, ώσπου το 1856 και το τρίτο εγκλεφαλικό επεισόδιο που υπέστη δεν έβγαινε καθόλου από το σπίτι του.
Ο Εθνικός μας Ποιητής απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου 1857. Η είδηση του θανάτου του, συγκίνησε όλους του Έλληνες, αν και ποτέ δεν ταξίδεψε στην μέχρι τότε απελευθερωμένη Ελλάδα.
Η Ιόνιος Βουλή έκλεισε και κήρυξε πένθος, το ίδιο συνέβη και με το θέατρο της Κέρκυρας.
Πολλά έχουν γραφτεί για τον ιδιόρρυθμο ή και άστατο χαρακτήρα του ποιητή.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι είχε πολλές διαφορές (κυρίως κληρονομικές) με τον αδελφό του Δημήτρη.
Εικάζεται ότι οι διαφορές αυτές ήταν και η αιτία της φυγής του από τη Ζάκυνθο προς τη Κέρκυρα.
Γνωστός για τον οξύθυμο και αντικοινωνικό του χαρακτήρα ως επίσης και για το πείσμα του, ο Διονύσιος Σολωμός είχε πολλές αντιπάθειες και εχθρούς.
Το λογοτεχνικό του έργο όμως αναγνωρίστηκε και κανείς δεν αμφισβήτησε την αξία του ως ποιητού.
Έργα όπως “η καταστροφή των Ψαρών”, “η Φαρμακωμένη” τον είχαν καθιερώσει ως έναν πραγματικά μεγάλο ποιητή.
Η ύψιστη όμως καθιέρωση, αυτή ως Εθνικού Ποιητού ήρθε με το έργο του ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν”.
Τα οστά του Διονυσίου Σολωμού φυλάσσονται στη Ζάκυνθο, στο Μουσείο του νησιού το οποίο φέρει το όνομά του.
πηγή: λάβαρο 21
