Στις 21 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια μιας ανοιχτής συγκέντρωσης στο Παρίσι και παρουσία εκατοντάδων παρευρισκομένων, ανακοινώθηκε η σύσταση του Mouvement pour la Remigration (Κίνημα για την Επαναμετανάστευση), υπό την αιγίδα του Γάλλου πολιτικού και ταυτοτικού στοχαστή Laurent Ozon. Πρόκειται για ένα τολμηρό και ριζοσπαστικό εγχείρημα που έθεσε άμεσα ως απώτατο στόχο του την αντιστροφή του, τεραστίων διαστάσεων και άνευ ιστορικού προηγουμένου, εξω-ευρωπαϊκού μεταναστευτικού ρεύματος στη Γαλλία αλλά και στις περισσότερες χώρες της δυτικής Ευρώπης.
Στην κεντρική του ομιλία ο L. Ozon παρουσίασε ευθύς εξ’ αρχής το διακύβευμα της δημιουργίας του νεοσύστατου κινήματός του: ‘‘[…] το αν θα υπάρχουμε σαν αισθητή, ιστορική ουσία, σαν ένας λαός κυρίαρχος στη γη του, ή αν θα έχουμε εξαφανιστεί ως το τέλος αυτού του αιώνα.”
Δεν παρέλειψε φυσικά να κάνει έναν σύντομο απολογισμό της ανεπιτυχούς πάλης κατά της μετανάστευσης τις τελευταίες δεκαετίες: ”Σαράντα χρόνια διενέξεων, σαράντα χρόνια χαμένων αγώνων, σαράντα χρόνια αποστερήσεων, σαράντα χρόνια σπαταλημένων ζωών …σαράντα χρόνια για σαράντα επιπλέον εκατομμύρια εξω-ευρωπαίων μεταναστών στη δυτική Ευρώπη”, παρουσιάζοντας όμως στη συνέχεια τα αναγκαία χαρακτηριστικά της δουλειάς που πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα:
”Όμως πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που ενώνει όλους εμάς σήμερα, είναι η πεποίθηση ότι πέρα από την καταγγελία, πέρα από τις αγχωτικές διαπιστώσεις, πέρα απ’ τη στιγμή της αφύπνισης, τη στιγμή αυτών που αφυπνίστηκαν και μπόρεσαν να δουν πριν από τους άλλους χωρίς να μπορέσουν να κάνουν κάτι, μάλλον έχει έρθει τώρα η στιγμή μιας πιο μεθοδικής, πιο αποτελεσματικής μορφής δράσης και δουλειάς, που μας δίνει την ελπίδα, σ’ εμας και τους δικούς μας, να τα καταφέρουμε εκεί όπου όλοι αποτύχαμε αυτά τα τελευταία χρόνια.”
Η ιδιαιτερότητα της Ευρώπης
Ξεχωριστή αίσθηση προκάλεσε ο τρόπος με τον οποίο ο ομιλητής περιέγραψε τη φύση, τον βαθύτερο και ουσιαστικό χαρακτήρα την ύπαρξης τόσο του γαλλικού λαού όσο και όλων των άλλων λαών και εθνών της Ευρώπης και της σχέσης τους με την ιστορική εξέλιξη: ”Είμαστε δεμένοι με το λαό μας, θέλουμε να υπερασπιστούμε το λαό μας και να του επιτρέψουμε να αντιμετωπίσει αυτήν την ιστορία, διότι γνωρίζουμε ότι οι λαοί είναι παραγωγοί ιστορίας. Δεν είμαστε προϊόν των θεσμών μας, δεν είμαστε προϊόν θεσμών κατασκευασμένων κι αυτών με τη σειρά τους από κάποιες ελίτ, δεν είμαστε μια εύπλαστη ζύμη που φτιάχτηκε από το γαλλικό Κράτος. Είμαστε ιστορικές, αισθητές ουσίες οι οποίες υπάρχουν και ζουν στην Ευρώπη εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Συνεπώς, αυτοί οι λαοί (της Ευρώπης) υπάρχουν, έχουν μια μορφή, δημιούργησαν ιστορία και ανέπτυξαν ιδιαίτερες μορφές, μια ίδια διάνοια, με τα λάθη και τα πλατώματα τους ασφαλώς, αλλά και το δικό τους πνεύμα, τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο να βλέπουν τον κόσμο, να τον δημιουργούν, να τον αισθάνονται, να τον διηγούνται.”
Ποιός είναι ο Laurent Ozon
Ποιός είναι όμως ο άνθρωπος που φιλοδοξεί να συσπειρώσει προσωπικότητες, ενέργειες και θελήσεις σε μια πρωτότυπη δομή ώστε να φέρει εις πέρας ότι δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα στη Γαλλία δεκαετίες πολιτικών αγώνων; Ο Laurent Ozon γεννημένος το 1967, υπήρξε πρώην στρατιωτικός πυροσβέστης, εκπαιδευτής των νεοσυλλέκτων της Ταξιαρχίας πυροσβεστών-σκαπανέων Παρισίων και επιχειρηματίας στον τομέα τεχνολογίας ηλεκτρονικής ασφάλειας, βιομετρίας και βιντεο-παρακολούθησης. Έχοντας παρακολουθήσει τις εργασίες των κύκλων της Νέας Δεξιάς, δραστηριοποιούνταν ήδη πολιτικά από τα μέσα της δεκαετίας του 90′ στον οικολογικό χώρο, μέσα από το περιοδικό ”Le Recours aux forêts” (Καταφυγή στα δάση) αλλά και με πολλές δημόσιες παρεμβάσεις που στόχο είχαν τη δημιουργία μιας αυθεντική και ταυτοτικής οικολογικής τάσης, ενώ μέσα από γραπτά του πονήματα, που εκδώθηκαν το ίδιο διάστημα, εξηγούσε την διάσταση μεταξύ οικολογίας και φιλελευθερισμού. Το 1999 είχε συμμετάσχει στο ευρωπαϊκό συντονιστικό ”Όχι στον πόλεμο” που αγωνιζόταν για τον τερματισμό των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας και είχε οργανώσει την μεγάλη διαδήλωση της 16ης Νοεμβρίου 1999 η οποία είχε συγκεντρώσει δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Ο ίδιος ο Ozon είχε μεταβεί στη Σερβία ώστε να παραστεί σε μια συνέντευξη τύπου και σε εκδηλώσεις προώθησης της γαλλο-σερβικής φιλίας. Παραμένοντας κοντά στα γαλλικά και ευρωπαϊκά ταυτοτικά κινήματα, εντάχθηκε στο γαλλικό Εθνικό Μέτωπο τον Ιανουάριο του 2011 και τοποθετήθηκε με απόφαση της Μαρίν Λε-Πεν στο πολιτικό γραφείο όπου ήταν επιφορτισμένος με τα οικολογικά θέματα. Τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου θα αναγκαστεί σε παραίτηση, μετά από μια εύστοχη δήλωσή του με την οποία χαρακτήριζε πράξεις, όπως αυτή του Νορβηγού Άντερς Μπρέιβικ, ως επακόλουθα των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, χωρίς φυσικά να τις επικροτεί ή να τις ενθαρρύνει. Θα ιδρύσει έπειτα το ”τοπικιστικό κίνημα” και θα αφοσιωθεί, μέσω ποιοτικών, καλά οργανωμένων και κλειστών σεμιναρίων, στην διάδοση εναλλακτικών ιδεών για την υπεράσπιση και την ενότητα της Ευρώπης, την αντιστροφή του μεταναστευτικού κύματος, τη δημιουργία οργανικών οικονομιών και την γεωπολιτική στρατηγική.
Στις 21 Σεπτεμβρίου τερμάτισε τον λόγο του χαρακτηρίζοντας τον αγώνα για την Επαναμετανάστευση (Remigration) ως το έργο της ζωής του και κάλεσε όσο το δυνατόν περισσότερους Γάλλους και Ευρωπαίους, κάθε πολιτικής προέλευσης, να συστρατευθούν σ’ αυτόν, εξαγγέλοντας νέες αγωνιστικές ενέργειες, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις για το αμέσως επόμενο διάστημα.
Το κράτος εχθρός του λαού
Τόνισε επίσης τη σημασία των συλλογικών, εθνικών ή πολιτισμικών, δεσμών και της συμμετοχής του ατόμου σε ένα ευρύτερο, οργανικό και δημιουργικό σύνολο σε αντίθεση με την ατομική κατάτμηση του φιλελευθερισμού και της καταναλωτικής κοινωνίας: ”Γνωρίζουμε επίσης ότι οι συλλογικότητες είναι η προϋπόθεση των πιο υψηλών συναισθημάτων των ανθρώπων. Όπου δεν υπάρχει πια λαός, δεν υπάρχει πια αλληλεγγύη, δεν υπάρχει αυτοθυσία, δεν υπάρχει αφοσίωση. Μόνο αποβλακωμένοι, καταθλιπτικοί, εξατομικευμένοι, ιδιοτελείς, απομονωμένοι, δυστυχείς καταναλωτές, ελάχιστα δημιουργικοί σε συλλογικό επίπεδο”. Ωστόσο η λαϊκή, η πολιτισμική συλλογικότητα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση πλέον, σύμφωνα με τον Laurent Ozon, να ταυτιστεί με τους σύγχρονους κρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε εχθρούς και καρκινώματα των λαών, με πρώτο και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το γαλλικό Κράτος: ”[…] δεν βρισκόμαστε εδώ σήμερα για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση ολέθριων θεσμών που έχουν στραφεί εναντίον μας εδώ και ήδη πολλές δεκαετίες […] Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι το γαλλικό κράτος δεν είναι ουδέτερο, τα ΜΜΕ δεν είναι ουδέτερα […] αποτελούν μέρος του μηχανισμού κοινωνικού ελέγχου, αλλά και ούτε και το Κράτος είναι ουδέτερο, έχει γίνει ο ιμάντας μετάδοσης συμφερόντων που δεν είναι δικά μας, το γαλλικό Κράτος έχει γίνει η υπηρεσία αποικισμού της ίδιας του της χώρας, ενάντια στον ίδιο του το λαό.”
Επαναπροώθηση η λύση
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η στρατηγική ανάλυση του σχεδίου του Κινήματος το οποίο προβλέπει επαναπροώθηση των αραβο-βερβερικών μουσουλμανικών μεταναστευτικών πληθυσμών στις χώρες καταγωγής τους, προκειμένου να αγωνιστούν ενάντια στην επικείμενη εισβολή της βορείου Αφρικής από κύμματα μιας ανεξέλεκτης υποσαχάριας πλημμυρίδας, δεδομένου ότι μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της ”μαύρης” Αφρικής θα έχει ανέλθει σε 2 δις, με τον πληθυσμό μόνο της Νιγηρίας να ανέρχεται σε 450 εκατομύρια.
Οι διεθνείς ανακατατάξεις και οι εσωτερικές διαρρύξεις των ανεπτυγμένων κοινωνιών θα οδηγήσουν σε αποτυχία το πολυπολιτισμικό μοντέλο που έχει δημιουργήσει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, ”κοινωνίες-πυριτιδαποθήκες”.
Δομένικος Β.
