Σε προηγούμενη αρθρογραφία μας δώσαμε τον ορισμό της δημαγωγίας μέσα από τα κείμενα των αρχαίων προγόνων μας. Θα συνεχίσουμε και σήμερα για την δημαγωγία και τους δημαγωγούς οι οποίοι μεταβάλλονται σε πολιτικούς απατεώνες, όπως ακριβώς τους καθορίζουν οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι, ιστορικοί και πολιτικοί του αρχαίου κόσμου. Αμέσως μετά θα έλθουμε στους νεοέλληνες πολιτικούς και ιδιαίτερα σε αυτούς της μεταπολιτεύσεως οι οποίοι με όχημα την δημαγωγία και την πολιτική απάτη, κατόρθωσαν κάτι το αδιανόητο. Ενώ ο Ελληνικός λαός επί σειρά ετών πένεται κάτω από δυσβάστακτες φορολογίες, χαράτσια, περικοπές μισθών και συντάξεων που του έχουν επιβάλει, αυτοί, οι επίορκοι πολιτικοί, έχουν δημιουργήσει τεράστιες περιουσίες, με καταθέσεις σε τράπεζες εσωτερικού και εξωτερικού και πολυτελή διαβίωση.
Και ενώ έχουν δοθεί στην δημοσιότητα λίστες με φοροφυγάδες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα, αυτοί, οι φαύλοι πολιτικάντηδες, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και προσπαθούν με διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια, να κοροϊδέψουν ακόμη μία φορά τον λαό προκειμένου να διασωθούν πολιτικά. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι, με την ανοχή του λαού, παρέδωσαν τα κλειδιά του κράτους στους τοκογλύφους δανειστές μας. Ο Ελληνικός λαός δεν είναι πλέον κυρίαρχος στην χώρα του, αλλά έρμαιο της τοκογλυφικής βουλιμίας των δανειστών του. Ουδείς γνωρίζει «τι μέλει γενέσθαι». Δεν υπάρχει μέλλον δεν υπάρχει προοπτική. Τα πάντα έχουν καταρρεύσει κάτω από την χιονοστιβάδα των νέων μέτρων που έρχονται και που πρόκειται να έλθουν τα επόμενα χρόνια. Διότι ουδείς Έλλην είναι τόσο αφελής που να πιστεύει τους φαύλους και ψεύτες πολιτικούς. Και ας ισχυρίζονται ότι, όλα τελειώνουν εδώ, έρχεται η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. Όνειρά θερινής νυκτός εν μέσω χειμώνος.
Αλλά για να επανέλθουμε. Οι δημαγωγοί κατά τον Πολύβιο, γίνονται όλο και περισσότεροι λόγω της δωροδοκίας και των παροχών στους οπαδούς τους. Εξ αιτίας αυτών η δημοκρατία μεταβάλλεται σε πολίτευμα χειροκροτητών. Με αυτό τον τρόπο τα πλήθη αποβάλουν πλέον την πειθαρχία και τον σεβασμό, περιφρονούν την έννοια της δικαιοσύνης, ανοσιουργούν και στο τέλος καταλήγουν υπό δεσπότη «μόναρχον». Τα αποτελέσματα της δημαγωγίας που περιγράφει στα έργα του ο ιστορικός Πολύβιος (έζησε μεταξύ των ετών 201 και 120 π.χ.) και την κατάληξη του δημοκρατικού πολιτεύματος, τα γνώρισε πολύ καλά ο ίδιος. Επίσης ο ρήτωρ Μένανδρος έλεγε ότι, την εποχή παρακμής της δημοκρατίας στην Αθήνα, το πολίτευμα αυτό εξελίχθη σε λαοκρατία. Και γράφει συγκεκριμένα: «Πολιτείαι μεν εισι τρείς, βασιλεία, αριστοκρατία, δημοκρατία, ταύτης δε παρακείμεναι εισί κακίαι βασιλεία μεν τυραννίς, αριστοκρατία δε ολιγαρχία και πλουτοκρατία λεγομένη, δημοκρατία δε λαοκρατία». Συνεχίζει ο Μένανδρος λέγοντας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι άριστον το να κυβερνάται μία πολιτεία με την θέληση του λαού, και όχι παρά την θέληση του. Έχει μεγάλη σημασία όχι τόσο η ύπαρξης, όσον η ακριβής τήρησης των νόμων.
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι δεν φταίει η δημοκρατία, ως προς το θέμα των δημαγωγών, αλλά η κακονομία και η μη κυριαρχία των νόμων. Προπαντός δε η μη εφαρμογή των καλών νόμων. Αυτά κατά τον Αριστοτέλη συντείνουν εις την εμφάνιση και δράση των δημαγωγών. Στην συνέχεια επαινεί την βασιλεία, την αριστοκρατία, την δημοκρατία «Προκειμένου δε περί λαοκρατουμένης πολιτείας», λέγει ότι, προκρίνει την «δημοκρατουμένη». Ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει φαινομενικώς γλυκείς, αλλά αηδέστατους και βλαβερότατους τους δημαγωγούς, δούλους του όχλου, διότι επιδιώκουν μέσω αυτού την εξουσία. «Ο παρέχων βοηθείας και ενεργών διανομάς», κατά τον Αριστοτέλη, «ομοιάζει προς τον προσπαθούντα όπως γεμίσει διάτρητον πίθον». «Από τους δημαγωγούς, ως κόλακας του λαού, και ομοίους προς χαμαιλέοντας, πρέπει να προφυλάσσεται ο λαός», λέγει ο Πλούταρχος, διότι εκλέγοντας αυτούς, «ψηφίζει απείθειαν, φιλονικίας, επαναστάσεις, κοινόν όλεθρον».
Παρά ταύτα, λησμονεί συνήθως ο λαός και πολλές φορές θέλει να πιστεύει ως πραγματοποιήσιμα, όλα όσα του υπόσχονται οι δημαγωγοί. Αυτό συμβαίνει και σήμερα στην πατρίδα μας. Συνήθως ο λαός ακούει την φωνή της καρδιάς του και όχι του μυαλού. Ακούει την φωνή του πάθους και του φανατισμού και όχι της ορθοφροσύνης. Αυτή την φωνή ακούει όταν προτιμά τον δημαγωγό, επειδή νομίζει ότι το ίνδαλμα του αδικήθηκε. Και τότε, επειδή δεν κατάλαβε την απάτη, πιστεύει ότι υπηρετεί το σωστό και μάχεται μέχρις εσχάτων στις επάλξεις της πολιτικής του πίστης. Τότε το μυαλό του τυφλώνεται από τον τεχνίτη του λόγου και ο πιστός υποστηρίζει τον δημεγέρτη, για να μετανοήσει όταν θα είναι πολύ αργά.
Συνήθως οι δημαγωγοί καπηλεύονται την εξουσία, διαφθείρουν συνειδήσεις, ωφελούν υλικά και πρόσκαιρα ελάχιστους, αλλά βλάπτουν ηθικά και υλικά από κάθε άποψη τους πολλούς και την πατρίδα. Οι δημαγωγοί ουσιαστικά είναι οι πολιτικοί που εξαπατούν τον λαό. Παραμένουν στην συνείδηση του με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς. Αφ’ ενός μεν για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους, αφετέρου για τις ζημιές που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία. Είναι υπόλογοι για απάτες. Υπόλογοι για τις υπερβολικές και γλοιώδεις κολακείες τους προς τον λαό. Ακόμη για συνεργασία με τους εχθρούς της πατρίδος και για καταχρήσεις δημοσίου χρήματος. Βοούν τα θησαυροφυλάκια του κράτους. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα από την κλίκα των πολιτικών εκμαυλιστών του λαού, οι οποίοι είναι ακόμη χειρότεροι από του δημαγωγούς παρελθόντων ετών.
Ο Ελληνικός λαός πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει και να στείλει στον αγύριστο όλους αυτούς τους δημαγωγούς, τους πολιτικούς απατεώνες, που μας έχουν καθίσει στο σβέρκο και μας απομυζούν. Να στείλει στα σπίτια τους ή στις φυλακές όλα αυτά τα πολιτικά παράσιτα που καθημερινά τον κοροϊδεύουν και προσπαθούν με τους διαπλεκόμενους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ να του παρουσιάσουν το μαύρο για άσπρο. Δεν έχει τίποτα ο λαός να περιμένει από αυτούς. Δεν έχει τίποτα να περιμένει από τους φαύλους. Ας ενωθούμε όλοι οι Έλληνες κάτω από τις σημαίες του εθνικισμού. Μόνο ο εθνικισμός μπορεί να μας απελευθερώσει από αυτό το πολιτικό καθεστώς της δημαγωγίας και την φαύλη δημοκρατία τους. Μόνο το Εθνικό Λαϊκό Κράτος είναι σε θέση να μας οδηγήσει και πάλι στους δρόμους της απελευθέρωσης, της αξιοπρέπειας, της ανάπτυξης, της προκοπής.
Νίκος Παπαγεωργίου
