«… πρεσβύτης ἐν Ὀλυμπίᾳ συντελουμένου τοῦ ἀγῶνος προθυμούμενος θεάσασθαι καθέδρας ἠπόρει πολλοὺς δ’ ἐπιπορευόμενος τόπους ὑβρίζετο καὶ ἐσκώπτετο μηδενὸς αὐτὸν παραδεχομένου· ὡς δὲ κατὰ τοὺς Λακεδαιμονίους ἧκεν… ἀνέστησαν πάντες οἱ παῖδες καὶ πολλοὶ τῶν ἀνδρῶν τοῦ τόπου ἐκχωροῦντες· τῶν δὲ Πανελλήνων ἐπισημηναμένων κρότῳ τὸ ἔθος καὶ ὑπερεπαινούντων… ὁ πρεσβύτης κινήσας πολιόν τε κάρη, πολιόν τε γένειον καὶ δακρύσας… «οἴμοι τῶν κακῶν» φησὶν…
«ὡς ἅπαντες μὲν οἱ Ἕλληνες ἐπίστανται τὰ καλά… χρῶνται δ’ αὐτοῖς μόνοι Λακεδαιμόνιοι…»
[Πλουτάρχου, «Διάφορα τῶν ἐν τοῖς Λάκωσιν ἀδόξων ἀποφθέγματα…», 235c
Με λίγα λόγια:
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, προσήλθε στο Στάδιο της Ολυμπίας ένας γέροντας για να παρακολουθήσει τα αθλητικά δρώμενα… Για αρκετή ώρα αναζητούσε μία θέση για να καθίσει… μάταια όμως… καθώς το μόνο που ελάμβανε ήταν βρισιές και σκωπτικά σχόλια…
Μόλις όμως πλησίασε στο μέρος όπου κάθονταν οι Σπαρτιάτες… ευθύς σηκώθηκαν νεαροί και άνδρες και με σεβασμό του προσέφεραν την θέση τους…
Οι υπόλοιποι Έλληνες που βρίσκονταν εκεί, επαίνεσαν και χειροκρότησαν με ενθουσιασμό τους Σπαρτιάτες… Και τότε ο γέροντας με δάκρυα στα μάτια είπε:
«Όλοι λοιπόν οι Έλληνες γνωρίζουν ποιο είναι το καλό… Μόνον οι Σπαρτιάτες όμως το πράττουν»
Στις μέρες μας θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό; Η μετουσίωση κάποιας αρετής σε πράξη, όσο δύσκολη και αν φαντάζει στις μέρες μας, είναι βασικό συστατικό της αναγέννησης ενός έθνους.
Την σημερινή εποχή όπου τα ιδανικά θάβονται και το ενδιαφέρον μονοπωλούν τα δανεικά, τέτοια παραδείγμα μόνο ως διδακτικά και πηγή προβληματισμού μπορούν να χαρακτηριστούν.
Όπως όλα τα έθνη έτσι και εμείς, έχουμε τα ελαττώματά που μας χαρακτηρίζουν.
Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι ότι έχουμε και παραδείγματα προς μίμηση τα οποία προέρχονται από τους προγόνους μας, από τον ίδιο τον Ελληνισμό.
Οι ρίζες μας όσο και αν προσβάλλονται και βάλλονται από τον διεθνιστικό συρφετό, είναι τόσο δυνατές και βαθιές που κρατάνε ακόμη.
Όμως για να συνεχίσουν να κρατάνε πρέπει κάποιοι να φροντίσουν τις ρίζες αυτές.
Όσο υφίσταται ο Ελληνισμός οι αρετές αυτές θα υπάρχουν και θα περιμένουν κάποιους να τις κάνουν πράξη.
Πρέπει όλοι να γίνουμε “Σπαρτιάτες”…
