«Η παρακμή, πάντα η παρακμή… Η ζωή είναι μια αέναη παρακμή από την αρχή». Pierre Drieu la Rochelle
Μια παράξενη χώρα η Γαλλία. Δημιούργησε τον Διαφωτισμό, τη Σκοτεινή Μεγάλη Μητέρα όλων των επακόλουθων κακόβουλων σύγχρονων ιδεολογιών: φιλελευθερισμός, γιακωβινισμός, αντικληρικαλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, παγκοσμιοποίηση. Η Γαλλική Επανάσταση έγινε στη Γαλλία, μια καταραμένη πηγή ενός ποταμού αίματος. Ωστόσο, από τη Γαλλία προέκυψαν και οι πιο σημαντικές μορφές της αντεπαναστατικής σκέψης όπως οι Joseph de Maistre, Luis de Bonald, Donoso Cortes.
Εδώ εκδηλώθηκε ο πιο βίαιος μασονικός αντικληρικαλισμός και το πιο αντεθνικό αναρχοσοσιαλιστικό μίσος. Ωστόσο, είναι σε αυτή τη χώρα που μεταξύ του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα άνθισαν καθολικοί στοχαστές και συγγραφείς, με συχνές αλλαγές «ακραίων» τάσεων και αρκετοί εθνικιστές «αντιΝτρέιφους» όπως ο Jules Amédée Barbey d’Aurevilly, ο Joris-Karl Huysmans, ο Leon Bloy, ο Charles Péguy, Georges Bernanos, Georges Valois, Εdouard Drumont, Maurice Barrès. Στη συνέχεια, την Action française του Charles Maurras και την ομάδα διανοουμένων του όπως ο Léon Daudet, ο Gustave Thibon και ο Pierre Gaxotte.
Η Γαλλία της δεκαετίας του 1930 ήταν εκείνη του “Λαϊκού Μετώπου”, αλλά και εκείνης της λογοτεχνικής και πολιτικής εποχής που ο Paul Sérant όρισε ως «φασιστικό ρομαντισμό» και που ενάντια στους πρωταγωνιστές του υπήρξε ένας άγριος διωγμός των νικητών του Γκωλισμού-κομμουνισμού. Ενάντια λοιπόν των λεγόμενων «συνεργατών» και οπαδών του Vichy όπως ο Robert Brasillach που εκτελέστηκε, ο Drieu La Rochelle αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, ο Louis Ferdinand Celine εξόριστος και φυλακισμένος, ο Alphonse de Châteaubriant που καταδικάστηκε σε θάνατο και πέθανε στην εξορία, ο Henry de Montherland, ο Sacha Guitry, ο Charles Maurras, ο Lucien Rebatet και πολλοί άλλοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν.
Στη ζοφερή μεταπολεμική περίοδο, η πολιτική και πνευματική Δεξιά δεν τα παράτησε, άνθισε με διανοούμενους όπως ο Maurice Bardéche και Henri Massis, που επέζησαν από τη δίωξη των «απελευθερωτών», όπως ο Jean Mabire, αξιωματικός στον πόλεμο της Αλγερίας, ο Saint-Loup , ο Jean Madiran, εθνικιστής και παραδοσιακός καθολικός, ο Dominique Venner, ιστορικός και πολεμιστής που πέρασε σχεδόν δύο χρόνια στη φυλακή για την υποστήριξη του στον OAS μια παράνομη οργάνωση που πολέμησε για τη Γαλλία της Αλγερίας και κατά της εγκατάλειψής της που απαιτήθηκε από τον Ντε Γκωλ. Ο Dominique Venner, μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της πνευματικής Δεξιάς, για τη μαχητικότητά του («ο Σαμουράι της Δύσης») και την υπεράσπιση της λευκής Ευρώπης, που αυτοκτόνησε το 2013 στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην ένοχη παρακμή της ευρωπαϊκής πατρίδας.
Στη Γαλλία του Μάη του 68 και που τη δεκαετία του 1970, γεννήθηκε η “Nouvelle Droite” του Alain de Benoist, ζωντανή και δυναμική, με τη δεξαμενή σκέψης GRECE (Groupement de recherche et d’études pour la civilization européenne) που περιλάμβανε διανοούμενους όπως οι Pierre Vial, Jean-Claude Valla, Giorgio Locchi. Σήμερα, η «μη συμμορφούμενη κουλτούρα» (ο όρος «δεξιά κουλτούρα» μερικές φορές είναι λίγο στενός για ένα πιο σύνθετο πνευματικό φαινόμενο) είναι πολύ ζωντανή και μαχητική στη Γαλλία. Η παγκοσμιοποίηση, η καταστροφή της κυριαρχίας, η μετανάστευση, η εν εξελίξει «Μεγάλη Αντικατάσταση των Λαών», η δικτατορία των μεγάλων οικονομικών Ελίτ, ήταν τα στοιχεία που ανέδειξαν νέες πνευματικές ευαισθησίες, μερικές φορές και σε συγγραφείς από την αριστερά.
Φυσικά, αυτοί οι συγγραφείς δεν έχουν μια εύκολη ζωή. Όπως παντού, έτσι και στη Γαλλία, ο φιλελεύθερος και αριστερός κόσμος έχει εφαρμόσει μια συστηματική, άγρια κατάληψη πολιτιστικών φορέων σε σχολεία, πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, εκδοτικούς οίκους και ούτω καθεξής. Μια πολύ ενεργή Ιερά Εξέταση εφαρμόζεται εναντίον εκείνων που δεν τηρούν φιλελεύθερα δόγματα. Αντιρατσιστικοί νόμοι χρησιμοποιούνται ως ένα εργαλείο θανατηφόρο ενάντια σε οποιαδήποτε αντικομφορμιστική ή ρεβιζιονιστική γνώμη. Συντάκτες περιοδικών όπως το “Rivarol” και ακόμη και των πολύ μετριοπαθών “Valeurs actuelles”, συγγραφείς όπως ο Éric Zemmour και ο Michel Houellebecq (μεταξύ άλλων, ο τελευταίος πολύ μακριά από τον κόσμο της «Δεξιάς») σύρθηκαν στο δικαστήριο με τις συνήθεις κατηγορίες για ρατσισμό και «Ρητορική μίσους», με τον αναπόφευκτο απόηχο του μποϊκοτάζ εκδοτών και ΜΜΕ.
Παρά αυτή την πολιτιστική καταστολή και όχι μόνο, το μέτωπο της ταυτότητας, κυριαρχίας και αντιμεταναστευτικού είναι γεμάτο με ονόματα διανοούμενων, συχνά πολύ διαφορετικών μεταξύ τους, που δεν έχουν παραιτηθεί από την πολιτιστική μάχη για την υπεράσπιση του λευκού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενάντια στην εισβολή, την κουλτούρα ακύρωσης, τη διάλυση των αξιών του φυσικού δικαίου και της οικογένειας, τη δικτατορία του σχετικισμού. Μερικά ονόματα είναι ο προαναφερθείς Éric Zemmour, ο Michel Onfray, ο Robert Ménard, ο Richard Millet, ο χιουμοριστικός σχεδιαστής Marsault.
Και το έδαφος της μάχης πλέον, σε όλη την Ευρώπη είναι ο πολιτισμός, το πνεύμα και η ενημέρωση. Πρέπει να καταλάβουμε όλα τα ενδιάμεσα κενά που μας αφήνει το καθεστώς, να κατακτήσουμε τα ράφια των βιβλιοθηκών. «Πρέπει να είμαστε διανοούμενοι αντάρτες», διανοούμενοι παρτιζάνοι ενάντια στον πνευματικό ζόφο. Μέσα σε αυτά τα κοινωνικά, πολιτικά ηθικά ερείπια ακούγεται ένα κάλεσμα, μια μεταπολιτική αναφορά στον Πολιτισμό, στην Ομορφιά:«ο πραγματικός πόλεμος δεν είναι η ταξική πάλη, αλλά αυτός ο χιλιετής της ποίησης και του ιπποτισμού ενάντια στην κυρίαρχη τάξη της χυδαιότητας και της ωμότητας, ο αγώνας των ιπποτών, των ηρώων και των αγίων, που ο Leon Bloy αποκαλούσε: “Δαμαστές των άγριων θηρίων, εναντίον των χοιροβοσκών, μεταξύ αυτών που κρατούν τις στήλες του ναού και εκείνων που τις βεβηλώνουν και τις καταστρέφουν”».
