
Η «Νέα Δεξιά» εθνικιστικό πολιτικό κίνημα, γεννήθηκε στις ταραχές της περιόδου του Μαΐου του 1968, όταν οι νεολαίοι της γαλλικής Δεξιάς, (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου) δηλαδή οι Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, καθώς η ρήξη με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού («Δεξιού») χώρου της εποχής προέβαλε επιτακτική.
δείτε περισσότερα και παραγγείλτε το βιβλίο από το e-shop της Λόγχης
ή κατεβάστε το σε μορφή e book MONO με 5 ευρώ
Αυτή την εποχή ο Codreanu, o Jose Antonio, οι λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των Γάλλων Εθνικιστών (και όχι μόνον), από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου.
Όπως σημειώνεται στον υπότιτλο του βιβλίου, η «Νέα Δεξιά» είναι ένα «κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής». Από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι και τις ημέρες μας, απετέλεσε μία ιδεολογική ασφυξιογόνο μάσκα για το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα. Με τις ιδέες της, την πολεμική της, τα επιχειρήματά της, έδωσε νέα ώθηση στον ιδεολογικό πόλεμο. Σε αυτό το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε τους κυριότερους σταθμούς αυτής της προσπάθειας και μία βιογραφική παρουσίαση των σημαντικότερων συντελεστών της.
Η ομάδα «G.R.E.C.E.»
Η «G.R.E.C.E.» [« Groupement de recherche et d’études pour la civilisation européenne» / «Ένωση έρευνας και μελέτης για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό», O.E.M.E.Π. ή G.R.E.C.E.– Ελλάδα στα γαλλικά], ο γαλλικός όμιλος μελέτης δημιουργήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας τον Ιανουάριο του 1968 ως μια λέσχη προβληματισμού και η αρχική διακήρυξη της ήταν να επεξεργαστεί ένα νέο δόγμα για την δεξιά με στόχο να της επιτρέψει να ανακτήσει από την αριστερά την χαμένη της πολιτισμική ηγεμονία από το 1968 και μετά. Βασικός εμπνευστής και φορέας της προσπάθειας ήταν ο Γάλλος διανοούμενος και βραβευμένος το 1977 από την Γαλλική ακαδημία για το έργο του «Από την σκοπιά της Δεξιάς», Αλαίν ντε Μπενουά.
Είχε προηγηθεί η αποτυχία της Οργανώσεως «Μυστικός Στρατός» [«Organisation Armée Secrète», «Ο.Α.S.»], που ήταν μια απόπειρα, δίχως τελική επιτυχία, να οργανωθεί ένα μαζικό πολιτικό κίνημα. Ο Αλαίν ντε Μπενουά συγκαταλέγεται μεταξύ κάποιων εθνικιστών φοιτητών αλλά και των παλαιών Φασιστών, όπως οι Σεν Λου, Μπουκέ και Πλονκάρ ντ’ Aσάκ που προσπάθησαν να αναγεννήσουν τη Γαλλική δεξιά σε πολιτισμικό επίπεδο. Αυτή θεωρούσαν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την αυθεντική δεξιά, αυτό που αργότερα ο ίδιος ο Αλαίν ντε Μπενουά ονόμασε «δεξιό γκραμσισμό».
Βασική θεωρητική αναφορά της αποτέλεσε η μερίδα φιλοσόφων που ανήκουν στο λεγόμενο ρεύμα του αντι-Διαφωτισμού, όπως ο Φυλετιστής Γκουστάβ Λε Μπον, συγγραφέας του έργου «Η Ψυχολογία των Μαζών» και ο Χέρμπερτ Σπένσερ, τα γραπτά του οποίου περί κοινωνικού δαρβινισμού συνάντησαν ιδιαίτερη απήχηση στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα. Το καλοκαίρι του 1979, η «G.R.E.C.E.» έγινε για πρώτη φορά στόχος μιας μεγάλης εκστρατείας καταγγελίας από γαλλικές αντιφασιστικές οργανώσεις και αριστερούς δημοσιογράφους.
Η G.R.E.C.E. εξέδωσε δύο περιοδικά, το «Nouvelle École» [«Νέα Σχολή»] και τo «Éléments» [«Στοιχεία»], ως χώρους συναντήσεων και συζητήσεων, πραγματικά «ιδεολογικά εργαστήρια», ενώ τη δεκαετία του 1970, προστέθηκε και ο εκδοτικός οίκος «Copernic» [«Κοπέρνικος»]. Σκοπός και στόχος τους ήταν η πνευματική ζωή της Γαλλίας που περιελάμβανε συνταντήσεις, διαλέξεις, συνέδρια, τα οποία προσέλκυσαν όλους τους ριζοσπάστες δεξιούς στοχαστές της γαλλικής αλλά και της δυτικοευρωπαϊκής διανόοήσεως. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, την επιχείρηση αυτή θα αναλάβει ένα μέρος των εκδόσεων «Ηersant», κυρίως το περιοδικό «Le Figaro magazine».
Γενικές αρχές
Σύμφωνα με την άποψη κάποιων φασιστών διανοούμενων, η βασική ιδέα της «Νέας Δεξιάς» αφορά την επαναδιατύπωση του αυτοπροσδιορισμού της έξω από τους παραδοσιακούς όρους δεξιά και αριστερά, επανακαθορισμός που χρειάστηκε να γίνει και ενάντια στο παρελθόν των δεξιών παραδόσεων. Δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νέας είναι η αναφορά της σε κοινωνικά αιτήματα αριστερής προελεύσεως, τα οποία προσεγγίζει με δεξιάς αναλύσεως εθνικές απόψεις.
πηγή: el.metapedia.org