γράφει ο Πέτρος Νικολού
Θα διατείνονταν κανείς πως η παρατηρούμενη πολιτική αναθεωρητισμού στην Ανατολική Μεσόγειο εκ μέρους της Τουρκίας δεν έχει κατορθώσει να επισκιάσει τον διαρκούντα και βοώντα απόηχο του συνεδρίου του γαλάζιου σημιτικού συρφετού. Ενόσω το κράτος-συμμορία επενδύει προκλητικά στη διαχρονική ελληνική ενδοτικότητα και ανατρέπει το εθιμικό διεθνές δίκαιο στη θάλασσα με επίβουλες συμμαχίες, στο εσωτερικό η κυβερνώσα παράταξη θυμήθηκε να εμπορευθεί ανέξοδο πατριωτισμό επιδιδόμενη σε μία αθέατη εκστρατεία συσπείρωσης της δεξιάς της πτέρυγας, για να αναχαιτίσει μία πιθανή επωαζόμενη άνοδο του Εθνικισμού από τη δική της ανικανότητα να διαχειριστεί τις ανεξέλεγκτες αφροσιατικές μετακινήσεις πληθυσμών.
Η ομιλία Σαμαρά στο συνέδριο της περασμένης εβδομάδος δεν στάθηκε απλώς μία τεχνητή όαση πατριωτικής αντίστασης στα ενδότερα του μπλε θολού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατέγραψε και τον φόβο, τον οποίο διαπερνά το Μαξίμου, για τις ριζικές πολιτικές ανακατατάξεις, που εγκυμονεί ο εποικισμός. Έπρεπε οι παράνομες αφίξεις των ισλαμιστών εισβολέων να αγγίξουν τις εβδομήντα χιλιάδες το εξάμηνο αυτό, για να ψελλίσει έστω χθαμαλή τη φωνή ο πρώην πρωθυπουργός τη λέξη «λαθρομετανάστης», να την εισαγάγει δειλά στο πολιτικό λεξιλόγιο των εφεκτικών προς την Αριστερά νεοδημοκρατών και να λησμονήσουν όλοι οι βόσκωντες χλοοτάπητα πως η όψιμη σαμαρική γραμμή δεν είναι η επίσημη θέση της κυβερνήσεως, ούτε καν των «δεξιών» ορφανών υπουργών της, οι οποίοι έσπευσαν να καταδικάσουν τον ακροδεξιό λαϊκισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η επικοινωνιακή αυτή τακτική αναθέρμανσης της απαξιουμένης λαϊκής συντηρητικής βάσης άρχισε να συνοδεύεται κι από γκροτέσκες εμφανίσεις γαλάζιων πολιτευτάδων σε Εθνικής χροιάς μνημόσυνα, όπως στου Μακρυγιάννη, όπου μόλις πριν έναν χρόνο δεν τολμούσαν να πατήσουν φοβούμενοι τυχόν εύλογες αποδοκιμασίες από το κοινό, που έχει ιδρύσει μία άδολη παράδοση αποδόσεως τιμής στους πεσόντες ήρωες της Πατρίδος και δεν αποβλέπει σε μικροκομματικά οφέλη από τη μνήμη τους. Ασφαλώς, τα γερασμένα δημοσιογραφικά συστημικά παπαγαλάκια παραγγέλθηκαν να επιδαψιλεύσουν ύμνους στην ολιγόλεπτη, αθόρυβη και λιπόψυχη παρουσία των εντολέων τους, οι οποίοι όχι μόνο δεν είχαν το σθένος να καταθέσουν στεφάνι, αλλά εξηφανίσθησαν ωσάν κυνηγημένοι πριν το πέρας της εκδηλώσεως, αφού έβγαλαν τις επιβαλλόμενες selfies, για να υποδυθούν θεατρικώς τους δεξιάρες στα κοινωνικά δίκτυα.
Η χοντροκομμένη καπηλεία, βέβαια, των Εθνικών Ιδεών έτι αποκηρυγμένων από το συμπλεγματικό εκσυγχρονιστικό ποτάμι δεν άργησε να απογυμνωθεί για μία εισέτι φορά με την παρασκευαζόμενη πλέον επαναφορά του παιδόφιλου αφανούς υπαρχηγού και δεξιού χεριού του Μητσοτάκη, Νίκου Γεωργιάδη, στην ηγεσία του κόμματος. Η απόφαση παύσης της ποινικής διώξεώς του για το ανοσιούργημα της κατ’ εξακολούθησιν ασελγείας σε βάρος ανηλίκων μέσα από το αισχρό κατασκεύασμα της παραγραφής δοκιμάζει τα λεπτά όρια της κοινωνικής ανοχής, προσβάλλει ευθέως την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και επιβεβαιώνει την προνομιακή μεταχείριση των διεφθαρμένων ελίτ σε σχέση με τον χλευαζόμενο αδιαφώτιστο λαουτζίκο. Η ανερυθρίαστη σιωπή των γαλάζιων στελεχών διατρανώνει την πρόστυχη συγκάλυψη, την οποία ανέλαβαν εργολαβικά να παράσχουν σ’ αυτήν την εξοργιστική και συνάμα αηδιαστική υπόθεση, που προκαλεί δικαίως μία καθολική κατακραυγή. Το αξιακό σύστημα των νοικοκυραίων, των λαϊκών οικογενειαρχών, των κανονικών ανθρώπων πάντα θα διαφέρει από εκείνο των φεουδαρχών και θα αποστρέφεται την άθλια ζωή των αμοραλιστών νομέων της εξουσίας, αποδεικνύοντας την χαώδη απόσταση ανάμεσα στη φιλελεύθερη ελίτ και την εθνολαϊκή πλειοψηφία.
Δεν χωρεί αμφιβολία πως ο απεργαζόμενος γαλάζιος εισοδισμός στον Πατριωτικό Χώρο πλαγιοκοπεί το ζωτικό περιβάλλον όλων ημών των ελευθεροφρόνων Εθνικιστών, παραπλανεί τον κόσμο ως προς τους αυθεντικούς εκφραστές των αγνών Εθνικών Ιδεών και απειλεί κατ’ επέκταση την επιβίωση της Φυλής και των ιδανικών του Ελληνισμού. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως τα στρατόπεδα συγκρούσεως έχουν διαμορφωθεί σε δύο, από τη μία παρατάσσονται οι απόστολοι του μαρασμού, της παγκοσμιοποίησης και του μηδενισμού κι από την άλλη οι δυνάμεις της ταυτότητας και της Πίστεως, οι οποίες φέρουν το ιερό καθήκον να μην σφαγιαστεί η Πατρίδα στα χέρια των πρώτων.
