του Νίκου Παπαγεωργίου
Η αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, οδήγησε την χώρα στον έλεγχο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Παρά την συμφωνία της Καζέρτας, για αφοπλισμό όλων των ανταρτικών ομάδων και τη δημιουργία Εθνικού Στρατού, ο ΕΛΑΣ διατήρησε ανέπαφο τον οπλισμό του και ακέραιες τις δυνάμεις του σε άνδρες. Το ΚΚΕ θεώρησε ότι έφτασε η ώρα να καταλάβει την εξουσία όπως ακριβώς όριζε η Γ’ Διεθνής δηλαδή δια «προλεταριακής επανάστασης».
Ο Δεκέμβριος του 1944 θεωρήθηκε η καταλληλότερη στιγμή. Η προετοιμασία για την ανταρσία είχε προετοιμαστεί κατά την διάρκεια της κατοχής. Από το 1941 όταν παρουσιάστηκαν οι πρώτες ανταρτικές ομάδες καθοδηγούμενες από το ΚΚΕ, αυτές εξοπλιζόντουσαν από τους Βρετανούς. Υποσχόντουσαν στους Βρετανούς ότι θα κάνουν ανταρτοπόλεμο εναντίον των Γερμανών. Στην πραγματικότητα όμως δεν πολεμούσαν τους Γερμανούς προς χάριν της Ελλάδος. Πολέμησαν τον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό προς χάριν του Ρωσικού κομουνισμού. Εδώ στην Ελλάδα, στην ύπαιθρο και τα αστικά κέντρα παρουσιάζονταν ως «Εθνική Αντίσταση», όμως πολέμησαν, όπως πολέμησαν τους Γερμανούς, για να διευκολύνουν την κομμουνιστική Ρωσία να εισβάλλει στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Το σχέδιο κατάληψης των από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ
Το σχέδιο των κομμουνιστών για την κατάληψη των Αθηνών τίθεται σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου του 44, με τη παραίτηση από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έξι (6) αντιπροσώπων τους. Αυτοί αρνήθηκαν να υπογράψουν το διάταγμα διαλύσεως της Εαμικής Πολιτοφυλακής. Μεραρχίες του ΕΛΑΣ άρχισαν να συγκεντρώνονται και να καταλαμβάνουν τις ακραίες συνοικίες των Αθηνών. Μεγάλο μέρος επίσης των δυνάμεων του ΕΛΑΣ παραμένει εκτός της πόλεως ώστε να συνδράμει τις δυνάμεις, που θα ξεκινούσαν την επίθεση εναντίον των Εθνικών Δυνάμεων. Εξαγγέλλεται υπό των κομμουνιστών γενική απεργία και συγκέντρωση την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου στο Σύνταγμα.
Η κυβέρνηση απαγορεύει την συγκέντρωση η οποία όμως πραγματοποιείται από το ΕΑΜ-ΚΚΕ και μάλιστα καταγράφονται και οι πρώτοι νεκροί. Από την ημέρα αυτή ξεκινά η Δεκεμβριανή ανταρσία των κομμουνιστών.
Ο «Κόκκινος Δεκέμβρης» διάρκειας έξι (6) εβδομάδων κατά τον οποίο εκδηλώθηκαν υπό των κομμουνιστών όλα τα ζωώδη ένστικτα τους. Δολοφονίες αθώων πολιτών, σφαγές μετά από βασανιστήρια ανδρών της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας, που έπεφταν στα χέρια τους, βιασμοί, λεηλασίες περιουσιών, καταστροφές ολοκλήρων οικοδομικών τετραγώνων. Αυτή ήταν η λαϊκή προλεταριακή επανάσταση υπέρ του λαού από τους κομμουνιστοσυμμορίτες. Οι συλλήψεις αθώων πολιτών που εξαπέλυσε η Εαμική πολιτοφυλακή ήταν η αρχή του μαρτυρίου όσων συλλαμβάνονταν ως όμηροι. Ήταν η αρχή της τραγωδίας των ομήρων που κατάληξη ήταν ο θάνατος. Η έξω πόρτα του σπιτιού κτυπούσε και η πολιτοφυλακή του ΕΑΜ-ΚΚΕ αναζητούσε τους αντιδραστικούς. Εάν τους έβρισκαν τους οδηγούσαν στα «γραφεία», για μια μικρή ανάκριση. Από εκείνη την ώρα οι οικογένειές τους έχαναν τα ίχνη τους. Η κράτηση όλων όσοι συλλαμβάνονταν γινόταν σε περιοχές που ελέγχονταν πλήρως από το ΕΑΜ-ΚΚΕ.
Φυσικά η παραμονή και η κράτησή τους συνοδεύονταν από ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς και πολλές φορές και από βιασμούς. Το σπουδαιότερο όμως ήταν η αβεβαιότητα των κρατουμένων για την τύχη τους.
Θέλοντας οι κομμουνιστές να δικαιολογήσουν αυτές τις άθλιες και απάνθρωπες, ζωώδεις πράξεις τους ισχυρίζονταν ότι αυτές οι συλλήψεις γίνονταν σε αντίποινα για τις ανάλογες συλλήψεις που διενεργούσαν οι κυβερνητικές δυνάμεις.
Η ομηρία και οι εκτελέσεις αθώων από τους κομμουνιστοσυμμορίτες
Η ομηρία αθώων πολιτών αλλά και οργάνων της τάξεως από τους συμμορίτες του ΕΑΜ-ΚΚΕ και η εκτέλεση ιδίως αόπλων πολιτών, ήταν ένα μέτρο που εκτελούσαν οι κομματικές οργανώσεις του. Το μέτρο αυτό είχε αποφασιστεί κατά την διάρκεια της «Οκτωβριανής Επανάστασης» στη Ρωσία. Το μέτρο είχε προβλεφθεί από την ηγεσία του ΚΚΕ πριν ακόμη ξεκινήσει η «Δεκεμβριανή ανταρσία». Εμπνευστής του απάνθρωπου αυτού μέτρου ήταν ο Οργανωτικός Γραμματέας του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της κατοχής Γιάννης Ιωαννίδης, ο οποίος αναφέρει: «Εμείς έχουμε επισημάνει μαζί με τον Στέργιο τον Αναστασιάδη (μέλος του Π. Γ. του ΚΚΕ υπεύθυνος της εγκληματικής ΟΠΛΑ κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών) τα πρόσωπα εκείνα που με τη πρώτη ρήξη θάπρεπε να πιάσουμε και να εξουδετερώσουμε…
Θα πιάσουμε πέντε-έξι χιλιάδες ανθρώπους στην Αθήνα και στον Πειραιά και μία αντίστοιχη αναλογία στη Θεσσαλονίκη και σε μερικές άλλες μεγάλες πόλεις. Θα τους πιάσουμε ξαφνικά με έφοδο, εφ’ όσον ξέρουμε που κάθεται ο καθένας. Θα τους πιάσουμε θα τους εξουδετερώσουμε και έπειτα αυτοί (οι εχθροί μας) θα μείνουν ξεκρέμαστοι. Γιατί δεν θάχουν με ποιους να τους αντικαταστήσουν…». Αργότερα ο Γ. Γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης αποδοκίμασε το μέτρο της ομηρίας αλλά μόνο τον τρόπο με τον οποίο αυτό εφαρμόστηκε. Τον Ιούνιο του 1945 στη 12η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ έλεγε: «Το λάθος είνε ότι διατάχτηκε η ομηρία από τα πάνω (Π. Γ.). Γιατί στην περίπτωση αυτή πραγματικά αποφασίστηκε από τα πάνω… Το λάθος είνε ότι διατάχτηκε η ομηρία χωρίς πειθαρχία και σχέδιο…».
Η ομηρία λοιπόν των αθώων πολιτών «διατάχτηκε» από την κομμουνιστική ηγεσία. Αλλά και η συνέχιση της κράτησής τους τον φοβερό εκείνο χειμώνα 1944-1945, κάτω από φρικτές για τους ομήρους συνθήκες, στις περιοχές της Ρούμελης και της Θεσσαλίας. Η κράτηση των ομήρων αποτέλεσε τον μοναδικό όρο στο οποίο επέμενε το ΚΚΕ κατά την διαπραγμάτευση της ανακωχής. Προφανώς για να τους χρησιμοποιήσουν ως μέσο εκβιασμού, για την περίπτωση της επανάληψης των εχθροπραξιών.
Η φρικαλεότερη ανάμνηση του Ελληνικού λαού
Ως προς την ιδιότητα των συλληφθέντων ο Σπ. Κωστάκης σημειώνει: «Τώρα (μετά της 18 Δεκεμβρίου) τα στελέχη της αντίδρασης είχαν φύγει από την περιοχή που ελέγχαμε κι είχαν περάσει στο κέντρο της Αθήνας που έλεγχε ο Σκόμπυ, στην Σκομπία. Έπιαναν για ομήρους τις περισσότερες φορές απλούς αντιδραστικούς αντιεαμικούς, χωρίς δοσιλογική δράση». Όλοι οι επώνυμοι πολίτες είχαν φύγει από τις περιοχές που έλεγχαν οι Εαμοκομμουνιστές και είχαν μεταβεί σε περιοχές που έλεγχαν δυνάμεις των εθνικιστών και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν καταταγεί στα τάγματα Εθνοφυλακής και λοιπές εθνικιστικές οργανώσεις και μαχόντουσαν τους κομμουνιστές.
Γι’ αυτό το λόγο οι διώξεις εστράφηκαν κατά των μικροαστών, των εργαζομένων, των διανοουμένων, υπαλλήλων, συνταξιούχων που θεωρούσαν τους εαυτούς τους αθώους, διότι δεν είχαν κάνει κάτι το μεμπτό.
Όλες εκείνες οι χιλιάδες αθώων πολιτών καλούνταν από την ΟΠΛΑ και την τοπική Εαμική επιτροπή, συλλαμβάνονταν και στέλνονταν σε ομηρία ή τους δολοφονούσαν επί τόπου. Όπως ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός στον Τσόρτσιλ, μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου ο αριθμός των συλληφθέντων ανερχόταν σε οκτώ χιλιάδες, για να υπερβεί με την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την πρωτεύουσα, τις δέκα πέντε χιλιάδες. Όπως ήταν φυσικό τα απάνθρωπα και άγρια μέτρα της εκτέλεσης αόπλων πολιτών και η πορεία της εξαθλιωμένης στρατιάς των χιλιάδων ομήρων κάτω από φρικτές καιρικές συνθήκες στην καρδιά του ενός βαρύ χειμώνα, προκάλεσαν διεθνή σάλο.
Είναι γνωστή η έκθεση του βρετανού Ουώλτερ Σιτρίν και της επιτροπής των Εργατικών Βρετανικών Ενώσεων για το ζήτημα της ομηρίας αλλά και των εκτελέσεων από τους κομμουνιστές του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ-ΚΚΕ Ελλήνων πολιτών κατά την διάρκεια της Δεκεμβριανής τραγωδίας.
Ως επίλογο μεταφέρουμε από το βιβλίο του Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου (Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ): «Το κορύφωμα της κομμουνιστικής ανανδρίας υπήρξεν η απαγωγή των ομήρων. Γέροντες, γυναίκες, ασθενείς , άνθρωποι, φιλήσυχοι και νοικοκυραίοι, έμποροι και εργάτες απήγοντο ημίγυμνοι από τα σπίτια των κατά τας παγεράς εκείνας νύκτας του Δεκεμβρίου και οδηγούντο πεζή δια μέσου χιόνων και χαραδρών μακράν των Αθηνών. Καθ’ οδόν οι βραδυπορούντες εξ αδυναμίας εξετελούντο επί τόπου και από τους προχωρούντες εγίνετο κάθε τόσο επιλογή δι’ εκτελέσεις… Η Δεκεμβριανή επανάστασις δεν είχε ούτε λογικήν ούτε ηθικήν. Ήτο ξεχείλισμα ενστίκτων και παθών. Οι κομμουνισταί εξαπέλησαν την σφαγήν ως αυτοσκοπόν. Χιλιάδες ανθρώπων του λαού ειρηνικών, ανυπόπτων και αθώων -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- εσφάγησαν από ειδεχθείς δημίους…».
Την 11η Ιανουαρίου 1945 το ΚΚΕ αναγκάζεται να υπογράψει ανακωχή και έτσι έληξε η φρικαλεότερη ανάμνηση του Ελληνικού λαού. Η Δεκεμβριανή προλεταριακή ανταρσία των κομμουνιστών.
Βιβλιογραφία
ΤΟ ΚΚΕ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ – ΔΡΑΣΙΣ Μάξιμος Δρακούλης (Εκδ. ΛΟΓΧΗ)
Η ΔΕΜΕΜΒΡΙΑΝΗ “ΕΠΑΝΑΣΤΣΑΣΗ” Κώστας Καλαντζής (Εκδ. ΛΟΧΓΗ)
Ο ΛΑΟΣ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Πλεύρης Κωνσταντίνος
Η ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΟΜΗΡΩΝ Ευλογίου Κουρίλα (Συνομήρου)
Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΑΜ Τρύφωνος Παπαθανασίου
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ Ελληνικόν Αύριον
ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Θεόδωρος Λυμπερίου (Τόμος Β’)
ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ Παν. Σύλλογος Αν. Φυ. Οπλ. Χωροφυλακής
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Έκδοση Εθνικής Εταιρείας
Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΕΝΑΣΤΣΑΣΕΩΣ Θ.Φ. Παπακωνσταντίνου
ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ Νίκου Αντωνακέα (Τόμος Τρίτος)