Τι ομορφότερο υπάρχει από τους στίχους του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, για να μνημονεύσει κανείς δύο νέους ανθρώπους, που έδωσαν -με το αίμα τους κατά κυριολεξία- την δική τους μαρτυρία για το Εθνικιστικό Ιδεώδες!
Την μαρτυρία του να ζεις και να πεθαίνεις με Τιμή, εκεί όπου έταξες τον εαυτό σου συνειδητά, για την υπεράσπιση όσων πιστεύεις. Πολύ περισσότερο, σε μια εποχή που ο ηρωισμός λοιδορείται ή αγνοείται καταχωνιασμένος σε παλιές ιστορίες, σε μακρινά ακούσματα…
Μα υπάρχουν ακόμα, νέοι άνθρωποι, που πιστεύουν σε κάτι πέρα από την ατομική τους ευημερία; Από την ατομική τους εξασφάλιση; Σε μια συγκυρία σαν την σημερινή, κατά την οποία, όσο περισσότερο οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες γίνονται πιεστικές, όλοι σπεύδουν να γραπώσουν τις σάρκες αλλήλων, μπροστά στον φόβο της υλικής αποστέρησης, μπροστά σε μια φενάκη στην οποία ο νεοέλληνας επί πολλές δεκαετίες βάσισε την ψυχολογική του συγκρότηση. Τώρα όμως φαίνεται ένα αβυσσαλέο κενό, με την υποχώρηση των υλικών προνομίων, τώρα ο μεταμοντέρνος τρόπος ζωής φανερώνεται άδειος και ανεπαρκής. Πόσο φωτίζεται από πράξεις σαν κι αυτές, ο νεκροζώντανος καταναλωτής του 21ου αιώνα!
Και πόσο μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στους νέους Εθνικιστές και στην απολίτικη νεολαία που χάνεται ακολουθώντας τον συρμό, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει ότι χωρίς την εύρεση νοήματος πέρα από την αυτασφάλιση, δεν μπορεί να υπάρξει κανείς στ΄ αλήθεια ζωντανός. Αντίθετα, οι νεκροί Εθνικιστές στέκονται παρόντες, δρώντες και μαχόμενοι, όσο πραγματικό ήταν το αίμα τους στην άσφαλτο, όσο πραγματική είναι η μνήμη τους μέσα μας, όσο τα δικά μας βήματα σήμερα ακολουθούν το δρόμο που μας έδειξαν.
Οι νεκροί του φθινοπώρου, πλαισιώθηκαν από την γη μέσα στην οποία χιλιάδες πρόγονοι κατοικούν, πρόγονοι που μόχθησαν και μεγαλούργησαν για την προκοπή της, την Ελληνική Γη. Και είναι κι αυτοί μοναδικοί και ξεχωριστοί, όπως οι στρατιές των προγόνων. Οι νεκροί του φθινοπώρου έχουν όνομα: Γιώργος Φουντούλης και Μανώλης Καπελώνης! Όσο λοιπόν υπάρχει Ελληνική Γη, θα ζει και η μνήμη τους! Και θα επωάζει το νέο που γεννιέται.
Η σιωπή και το μίσος της εξουσίας και των παρακρατικών δεκανικιών της, επιβεβαιώνει ότι ο αχός που ακούγεται σε όλη την Ευρώπη από τους αγώνες Πατριωτών και Εθνικιστών, προκειμένου οι Πατρίδες να ανήκουν στους λαούς τους, αποδίδουν καρπούς. Νέες συνειδήσεις, νέες προκλήσεις. Το ίδιο όραμα για χιλιάδες νέους, που προχωρούν μπροστά, χωρίς και τον θάνατο ακόμα να λογαριάζουν.
Εκείνο που έγινε ευρύτερα κατανοητό με τις δύο δολοφονίες των μελών της Χρυσής Αυγής, είναι ότι οι Εθνικιστές αποτελούν για το καθεστώς, ανθρώπους όχι μόνο με περιορισμένα δικαιώματα (στην κατά τα άλλα πολύχρωμη δημοκρατία τους), αλλά και με λιγότερη αξία όσον αφορά την ίδια την ζωή τους. Η τυπική λεκτική καταδίκη των εγκλημάτων αυτών με δυσκολία αρθρωνόταν από τα όργανα του συστήματος που εκφράζονται δημόσια.
Πρέπει όμως και οι ίδιοι οι Εθνικιστές και όσοι αγωνίζονται για τα πατριωτικά ιδεώδη να αντιμετωπίσουν πια σε ρεαλιστικό επίπεδο τον πόλεμο που υφίστανται. Τα λόγια δεν ξορκίζουν τις σφαίρες αν δεν συνοδεύονται από δομημένη πολιτική σκέψη και δράση.
Έτσι συνεχίζουμε, όσοι έχουμε κοινή την πίστη στα Εθνικά Ιδανικά, τρία χρόνια μετά από την δολοφονία του Φουντούλη και του Καπελώνη, πιο πλούσιοι από την δική τους μαρτυρία, την μαρτυρία για μια ζωή με πληρότητα, από την δύναμη της προσφοράς στην Κοινότητα, την πίστη στις Παραδοσιακές Αξίες και την Γη μας, να επιζητούμε πεισμωμένα το δικό μας νικηφόρο μέλλον!
