Αδέρφια, το έχω ξαναγράψει πως αγαπώ ιδιαιτέρως το μήνα Οκτώβριο. Αρχή ουσιαστική του φθινοπώρου με τον βοριά να σε ανακαινίζει σαρώνοντας τα μέρη τα ελληνικά και να σου ανοίγει μια πόρτα μυστική για να συναντήσεις έναν ολόκληρο κόσμο που πέρασε, τις εποχές που έφυγαν πίσω, καθώς και τους ανθρώπους.
Είναι μια αίσθηση που είχα από παιδί αυτή η παράξενη γεύση του μεταιχμίου των δύο κόσμων. Εποχή που της ταιριάζει απόλυτα ο αλληγορικός μύθος της Περσεφόνης, να βουτάει δηλαδή κάνεις στα έγκατά του, στις μνήμες του και στις πνευματικές του αποσκευές για να βγει ξανά στον κόσμο όλος άλλος, αν και ίδιος.
Έπειτα είναι η αγαπημένη μου 28η: Επέτειος φωτεινή και λαμπερή μπρος στα πεζούλια του χειμώνα, ιστορία με καλό τέλος όπου το δίκαιο νικάει την αδικία και η αρετή την κακία. Πάντα κάτι τέτοιες μέρες λοιπόν ο νους γυρνάει στην εθναρχική μορφή, στο σεπτό πρόσωπο του Ιωάννη Μεταξά, στον πατέρα της ελληνικής νίκης που άγγιξε και ίσως ξεπέρασε την δόξα τον Θερμοπυλών. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί είτε για να περιγράψουν το τιτάνιο έργο και τη μορφή του Ιωάννη Μεταξά, είτε για να σπιλώσουν και να απομειώσουν την τεράστια εθνική του παρακαταθήκη.
Προσωπικά θα περιοριστώ στην επικαιρότητα του προσώπου του ανδρός, της τεράστιας αγωνίας του να αποπερατώσει με εκπληκτική ταχύτητα και σπάνια για τα ελληνικά ήθη μεθοδικότητα, το κορυφαίο έργο της προετοιμασίας του έθνους για τον επικείμενο τιτάνιο αγώνα που έβλεπε η θαυμαστή διορατικότητά του να έρχεται.
Σχεδόν αυτόματα ο νους συγκρίνει το τότε με το τώρα. Τότε εσωτερικά ένα έθνος διχασμένο και καθημαγμένο από τη μικρασιατική καταστροφή, ένας λαός που πάλευε να σταθεί στα πόδια του από την κρίση του μεσοπολέμου και τους ποικίλους διχασμούς που έτρωγαν τη σάρκα του καθώς και την ξενοκίνητοι κομμουνιστική πανώλη να καραδοκεί. Εξωτερικά πλήθος κίνδυνοι να απειλούν τον εθνική του υπόσταση και άνεμοι πολέμου να πνέουν με μεγάλη ταχύτητα.
Σήμερα περίπου τα ίδια αν το σκεφτεί κανείς καλά. Τι λείπει όμως σήμερα? Μια χαρισματική και με ασυμβίβαστη αγάπη για την πατρίδα προσωπικότητα σαν αυτή του Ιωάννη Μεταξά. Το κενό μοιάζει αβυσσαλέο αν κάνει κανείς τη σύγκριση με το σημερινό πολιτικό προσωπικό, το επίπεδό του και το ήθος του.
Αδέρφια ας διαβάσουμε ξανά το ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά και ας ελπίσουμε να μοιραστούμε την αγωνία του Εθνάρχη αλλά και την ελπίδα του. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, ζήτω η αιωνία Ελλάς.
