του Μιχάλη Τάντη
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος καλλιτέχνης ή απλά φιλότεχνος, για να γνωρίζει ότι το επιτελείο μιας παράστασης εγγυάται, σε μεγάλο βαθμό, την επιτυχία της. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εκλογές. Οι ανά τετραετία (λέμε τώρα) πολιτικές παραστάσεις, πρέπει να είναι επιτυχείς, άρα χρειάζεται και το ανάλογο επιτελείο. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές και λοιπές προσωπικότητες πλαισιώνουν τους παραδοσιακά πολιτικούς συντελεστές. Πως άλλωστε θα είναι επιτυχημένη η κωμωδία; Ηθοποιοί ξεχασμένοι από το κοινό, θα γίνουν γνωστοί στους ψηφοφόρους. Αθλητές που κρέμασαν τα παπούτσια τους, ξεκρέμασαν τα κοστούμια και είναι και εκείνοι έτοιμοι. Τραγουδιστές είναι και αυτοί έτοιμοι με τη σειρά τους να μας καταπλήξουν, όχι με τα τραγούδια αλλά με τα λόγια τους. Σε πολλές περιπτώσεις, τα τραγούδια τους μάλλον αδιάφορους μας άφησαν…
Τα κόμματα, γνωρίζοντας καλά το παιχνίδι και τη ψυχολογία της μάζας, δεν διστάζουν να προτείνουν σχεδόν στον οποιονδήποτε να ενταχθεί στα ψηφοδέλτια τους. «Γνωστός να είναι, μας κάνει»! Αυτό είναι το κύριο σκεπτικό τους. Η πολιτική δεν έχει σημασία, έτσι και αλλιώς αυτή έρχεται έτοιμη προς εφαρμογή από άλλου.
Να είμαστε σίγουροι ότι όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και οι φωτογραφίες των υποψηφίων θα γεμίσουν τους δρόμους, θα έρθουν στο μυαλό μας παλιές εικόνες της παραλιακής λεωφόρου των Αθηνών τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν κάθε οικοδομικό τετράγωνο της περιοχής φιλοξενούσε και από ένα κέντρο διασκέδασης.
Πρέπει όμως να είμαστε ψύχραιμοι για τους υποψηφίους που θα μαθαίνουμε καθημερινά πλέον. Αν νομίζει κάποιος ότι ο γιος μεγάλου επιχειρηματία (ήτοι καπιταλιστή), ο οποίος πολιτεύεται με τον ΣΥΡΙΖΑ (νόμος είναι το δίκιο του εργάτη), θα είναι το κερασάκι στη τούρτα, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.
Έχουμε να κάνουμε με καρεκλολάγνους, με αδίστακτους καιροσκόπους. Με ανθρώπους που για μια υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές, πρόδωσαν τη Μακεδονία. Έχουμε να κάνουμε με ανίσχυρους πολιτικούς, που όμως γεννήθηκαν πολιτικά ισχυροί λόγω του πατέρα τους.
Αυτό δεν είναι πολιτική, αυτό είναι προσωπολατρία. Αυτοί που ασκούν πολιτική στη χώρα μας, δεν ανήκουν στο σύνολο. Ανήκουν μόνο στους εαυτούς τους και εκμεταλλεύονται όσους δεν το έχουν καταλάβει. Δημιουργούν απελπισμένους πολίτες, ώστε να μπορούν να εκμεταλλευτούν την απελπισία τους.
Δεν είναι μια ιδεολογική (ως συνήθως) προσέγγιση, είναι μια τραγική πραγματικότητα.
Μια ακόμη τραγική πραγματικότητα όμως για τον εκλογικό θίασο, είναι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που μπορεί να μην είναι δημοφιλείς ή τέκνα πολιτικών, αλλά είναι αποφασισμένοι να ασκήσουν πολιτική! Η κατρακύλα τους τώρα αρχίζει.Το έθνος αποβάλλει το βιαίως τοποθετημένο μόσχευμα και θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του!
