Οι στυλοβάτες της μεταπολιτεύσεως μπορούν να τρώνε και να κοιμούνται (ακόμη πιο)ήσυχοι. Στις 28 Ιανουαρίου 2014, ένας ακόμη δεσμώτης ένας ακόμη εκ των «τυράννων», ένας αμετανόητος «ολιγαρχικός» ο πιο σκληρός, ο πλέον άκαμπτος, απεβίωσε.
Οι Κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι δεν ξεχάσανε και δεν παραγράψανε τίποτα. Ο Θεός συγχωρεί, οι φαυλοκράτες όχι. Οι κάννες των τεθωρακισμένων που σημαδεύανε το κοινοβούλιο, τα εμβατήρια που δονούσανε τα ερτζιανά κύματα, τα σκληρά σοβαρά πρόσωπα με τους μαύρους μπερέδες, οι αποφασισμένες κινήσεις, τα κοφτά λόγια των «ολιγαρχικών» εχθρών τους εκείνον τον μακρινό Απρίλιο του 1967 υπήρξαν γεγονότα τρομερά και τραγικά για την συνομοταξία τους.
Η απώλεια των προνομίων τους, των αποδοχών, της καλοπέρασης, της μακάριας ραστώνης τους, της κυριαρχίας τους υπήρξαν πλήγματα πρωτοφανή στην μεταπολεμική εποχή και επομένως ποινικώς απαράγραπτα. Έτσι ο Νίκος Ντερτιλής έπρεπε να μείνει και να λιώσει στα κάτεργά τους 39 ολόκληρα έτη. Κι’ αν η κράση του άντεχε μέχρι να γίνει εκατό χρόνων πάλι στην φυλακή θα τον είχανε.
Πριν όχι πολλές εβδομάδες από τον θάνατό του, είχε χάσει τον γιό του αξιωματικό επίσης λαμπρό που τον παραδέχονταν σαν ήθος και ικανότητες οι πάντες. Θα μπορούσανε ακόμη και τότε να κάνουνε μια ρύθμιση, να δώσουν μια χάρη προεδρική ή κοινοβουλευτική, να περάσουν μια ασήμαντη τροπολογία αμνηστεύσεως ειδικά για υπερήλικες άνω των 92 ετών και τα σχετικά, ή απλά θα μπορούσαν να πούνε… αρκετά, θες – δεν θες Ντερτιλή εμείς από την φυλακή σε βγάζουμε μόνοι μας σήμερα να θάψεις το γιό σου. Δεν σε αμνηστεύουμε αλλά σε πετάμε έξω και το κελί – ξέρεις – το χρειαζόμαστε για άλλους. Δεν είχαν ποτέ αυτή την καλοσύνη. Το ξέραμε. Αλλά δεν είχαν ούτε και την στοιχειώδη εξυπνάδα. Μας το απέδειξαν. Αν τον πετάγανε έξω από την φυλακή ακόμη και ΤΟΤΕ κάπως θα τον απομυθοποιούσανε και θα φαίνονταν μεγαλόψυχοι, τον γιό του έχασε, και θα ήταν και έξυπνοι. Όπως έβγαλε από την φυλακή του Μπογιατίου – σηκωτό – αλλά με χάρη και αμνηστία ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ένα άλλο πραγματικό παλληκάρι τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Όποιος διαβάσει το βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι «Ένας άνδρας» θα καταλάβει πολλά. Αλλά τώρα είναι αργά ο Νίκος Ντερτιλής νίκησε οριστικά. Όπως νίκησε όταν πολέμησε την ξενοκίνητη ανταρσία, όπως νίκησε όταν πήγε εθελοντής στην Κορέα, όπως νίκησε τους Τούρκους στα διακοινοτικά επεισόδια της Κύπρου, όπως νίκησε την αλητεία του Καραμανλισμού που επαίρονταν με το «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» και την υποκρισία των δήθεν «ανθρωπιστών» του Μαρξισμού. Τους νίκησε λοιπόν ο στρατηγός φυλακισμένος αυτούς τους ελεύθερους και τους «φιλελεύθερους». Όπως ένας άλλος «ολιγαρχικός» κάποτε ονόματι Μιλτιάδης – ο νικητής του Μαραθώνα – που πέθανε επίσης σιδηροδέσμιος με γάγγραινα, όπως τους νίκησε κι’ ο γιός του ο Κίμωνας επίσης «ολιγαρχικός» που αναγκάστηκαν να τον ανακαλέσουν από την εξορία για να πολεμήσει στην Σαλαμίνα, στον Στρυμόνα και να σταλεί στην Κύπρο – κι΄αυτός – όπου συνέτριψε των Περσών και των Φοινίκων την πολιορκία έξω από την Λάρνακα. Ο Κίμων που και «νεκρός ενίκα». Ο στρατηγός υπερασπίστηκε μέχρις εσχάτων τα καλά αλλά και τα τραγικά λάθη και τις ανεπάρκειες ενός καθεστώτος που έπεσε. Εκτός όμως από αυτό υπήρξε ένας καλός στρατιώτης της πατρίδος του. Το ελαφρυντικό αυτό, έστω, η μεταπολίτευσις δεν του το αναγνώρισε.
Όπως η Ρώμη δεν αναγνώρισε στον Γαϊο Κοριολανό τις 22 πληγές που έφερε για την άμυνα της στο σώμα του. Όποιος διαβάσει Σαίξπηρ θα καταλάβει πολλά για την μοίρα τέτοιων ανθρώπων, των Πλατωνικών Φυλάκων δηλαδή. Ας είναι. Ο στρατηγός τις ιδέες του και την τιμή του δεν τις απεμπόλησε, αντιθέτως τις διατήρησε και τις προστάτευσε.
Έτσι δεν σάπισαν, δεν εφθάρησαν,
δεν αποσυντέθηκαν, δεν ρακοποιήθηκαν,
δεν εξανεμίστηκαν, δεν διαλύθηκαν,
δεν ξεθώριασαν, δεν ξεπλύθηκαν,
δεν νόσησαν, δεν κακοφόρμησαν,
άρα δεν σκουλήκιασαν.
Κι αυτό ήταν η περίλαμπρη νίκη που στεφάνωσε το μαρτύριο ενός «ολιγαρχικού» που υπήρξε άξιος του Έθνους σε τρείς πολέμους , με πλήθος διακρίσεων, κι’ όλα αυτά μαζί με τα παράσημα και τα γαλόνια του, τα πήρε στον τάφο του. Κανείς ποτέ δεν θα τα βάλει στο χέρι να τα’ αγοράσει και να τα πουλήσει.
Τα πήρε λοιπόν μαζί του.
Κι’ ας διαβάσουνε καμιά φορά σε φαυλοκράτες εκτός από ισολογισμούς – για να είναι υποψιασμένοι – αυτό που έγραψε ο Νίτσε.
ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑΦΟΙ ΕΚΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
Πέτρος Μ.
