«Το ψέμα έχει δύναμη συχνά μεγαλύτερη από την αλήθεια και μεγαλύτερη ισχύ από τον όχλο» (Μένανδρος)
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, ολόκληρη η κοσμοθεωρία του κοινοβουλευτισμού έχει θεμελιωθεί πάνω σε “τεχνάσματα”. Τεχνάσματα που δεν έχουν αρχή και τέλος. Υπάρχουν πολιτικοί, που όπου σταθούν και όπου βρεθούν ψεύδονται ασυστόλως. Προσπαθούν να δημιουργήσουν εκλογική πελατεία και μέσω αυτών να εισέλθουν με αυτόν τον τρόπο στο κοινοβούλιο. Το ψεύδος από εκεί και πέρα, είναι, το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα για όσο χρόνο θα διαρκέσει ο πολιτικός και κοινοβουλευτικός τους βίος.
Ψεύδος, συνηθέστερο, ψεύδομαι, ήτοι δια ψευδολογιών εξαπατώ κάποιον, παριστάνω κάτι ως ψευδές, η απάτη. Θα μπορούσαμε με δύο λόγια να δώσουμε τον όρο του ψεύδους. Είναι λοιπόν είναι η μη αλήθεια. Το ψεύδος είναι καταδικαστέο, γιατί αντιτίθεται στο ανθρώπινο πνεύμα, το οποίο επιδιώκει την αληθή γνώση αλλά και γιατί προδίδει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Γεγονός που έχει ολέθρια αποτελέσματα στο κοινωνικό σύνολο. Ιδιαίτερα στις μέρες μας το ψέμα έχει αναδειχθεί σε «εθνικό σπορ». Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται μεταξύ των ανθρώπων της ίδια της κοινωνίας, ένα κλίμα δυσπιστίας και καχυποψίας, που κόβει κάθε γέφυρα συνεργασίας και επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας. Από τα πρώτα βήματα της ζωής μας το ψεύδος προσπαθεί να μας υποτάξει. Το έχει ουσιαστικά καταφέρει στην πολιτική.
Έχουμε αναρωτηθεί για ποιο λόγο οι πολιτικοί λένε ψέματα; Τι είναι αυτό που τους αναγκάζει να ψεύδονται, να κοροϊδεύουν τον λαό και να έχουν γίνει συνώνυμοι του ψεύδους; Ένας διακεκριμένος αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, ο Τζον Μερσχάϊμερ, μέσα από το βιβλίο του «Γιατί οι πολιτικοί λένε ψέματα», προσπαθεί να εξακριβώσει τι είναι αυτό που οδηγοί τους πολιτικούς να λένε ψέματα. Στο βιβλίο του υπογραμμίζει ότι, το ψέμα είναι ο γενάρχης μιας μεγάλης οικογένειας με διαφορετικούς βαθμούς συγγενείας ως προς τα μέλη της. Εκλεκτά μέλη αυτής της οικογένειας είναι, η ανακρίβεια, η απόκρυψη, η διαστρέβλωση, η παραπληροφόρηση, η παραπλάνηση, η προπαγάνδα και η μισή αλήθεια κλπ. Θα μπορούσε ο συγγραφέας σε όλες αυτές τις έννοιες που προαναφέραμε, να είχε προσθέσει ακόμη περισσότερες, εάν είχε γνωρίσει τους Έλληνες πολιτικούς.
Οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης χρησιμοποίησαν για τους αντιπάλους τους, εκλεπτυσμένες εκφράσεις όπως, σπερματολογία, τερατολογία, διγλωσσία, αποκυήματα της φαντασίας, ανυπόστατες φήμες, αντί να τους πουν στα ίσια είστε ψεύτες. Βλέπεται η μεταπολίτευση έφερε νέα ήθη στο πολιτικό σκηνικό και οι πολιτικοί έπρεπε να εκφράζονται με τέτοιο τρόπο για τους αντιπάλους τους, ώστε να μην εξάπτουν τα πολιτικά πάθη. Έπρεπε ο λαός να βρίσκεται σε πολιτική καταστολή, για να δημιουργήσουν αυτό το κράτος που όλοι μας υφιστάμεθα σήμερα.
Στην ιστορία του πολιτικού ψεύδους θα μείνει η ρήσης του “εθνάρχη” Κ. Καραμανλή, πρωθυπουργός εκείνη την περίοδο. Είπε: «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται». Αποδέχεται ουσιαστικά ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες λόγου στην πολιτική το ψέμα και η απόκρυψης αντίστοιχα. Ακόμη και οι “εθνάρχες” έπρεπε να χρησιμοποιήσουν το πολιτικό ψεύδος, διότι με αυτόν τον τρόπο ωφελούσαν την παράταξη τους. Τον λαό άραγε τον ωφελούσαν; Φυσικά και θα κριθεί από την ιστορία, αν και ουσιαστικά έχει ξεχαστεί από τον Ελληνικό λαό. Οι επόμενοι πρωθυπουργοί που ακολούθησαν προσπάθησαν και το κατάφεραν να κυβερνούν ψευδόμενοι. Και τι δεν υποσχέθηκαν. Αλλά ας παραμείνουμε στα ψεύδη των πολιτικών των τελευταίων ετών.
Τον Μάρτιο του 2004 πρωθυπουργός εξελέγη ο Κώστας Καραμανλής ο οποίος είχε ως κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας «την επανίδρυση του κράτους» και το κτύπημα της διαπλοκής. Αποκαλούσε μάλιστα τον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη “αρχιερέα της διαπλοκής”. Τίποτα από όσα υποσχέθηκε δεν πραγματοποίησε. Κουρασμένος από την κυβερνητική του απραξία έχασε την εξουσία μέσα στα σκάνδαλα των συνεργατών του. Την πρωθυπουργία μετά από εκλογές αναλαμβάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος αναδεικνύεται ο μεγαλύτερος ψεύτης της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, με τα αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν», «θα εγγυηθώ τα εισοδήματα του λαού», «θα δοθούν αυξήσεις στο ύψος του πληθωρισμού» κλπ, κλπ. Ψευδόμενος και λοιδορούμενος από τους πάντες οδηγείτε σε παραίτηση. Αμέσως ξεκινά διακοπές διαρκείας απολαμβάνοντας το αγαπημένο του «σούσι».
Στην συνέχεια έχουμε τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος ως η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος και τι δεν υπεσχέθη, προκειμένου να γίνει και αυτός πρωθυπουργός. Αύξηση συντάξεων… μείωσε τις συντάξεις, επίδομα ανεργίας από 1 σε 2 έτη… κατάργησε και το επίδομα των εποχικών, επίδομα ανεργίας και σε μη μισθωτούς… μήπως το είδε κανείς; Όχι άλλες μειώσεις μισθών… και τους μείωσε, ελάφρυνση των δανειοληπτών… και δεν πήραν καμία απόφαση κλπ, κλπ. Εμείς τι άλλο να προσθέσουμε. Ο κοινοβουλευτισμός ζει και βασιλεύει μέσα στο ψεύδος και η αλήθεια θα λάμψει μόνο όταν καταργηθεί. Ας φροντίσουμε λοιπόν να απαλλαγούμε από αυτόν και τα ψεύδη του.
Νίκος Παπαγεωργίου
