ΚΟΥΠΕΣ 1821-2021

270914 VisenskouΕίναι πλέον γεγονός η πρώτη δίκη στελέχους της εγκληματικής οργάνωσης του διεθνούς κομμουνισμού, η αρχή έγινε από την Ρουμανία με την παραπομπή σε δίκη με την κατηγορία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος του Διευθυντή της φυλακής Ραμνίτσα Σάρατ, γνωστής και ως «φυλακή της σιωπής» Αλεξάντρου Βισινέσκου ο οποίος υπηρέτησε σε αυτήν την περίοδο1956- 1963.
Σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ στην συγκεκριμένο «ευαγές κομμουνιστικό ίδρυμα» φυλακίστηκαν την περίοδο 1947- 1989 περισσότεροι από 600.000 αντιφρονούντες.
Οι σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν φαίνεται και από το ότι οι φυλακή οφείλει το προσωνύμιό της στο ότι απαγόρευαν στους κρατούμενους ακόμα και να μιλούν. Πάντα δεξιοτέχνες οι μπολσεβίκοι στο θέμα του ψυχολογικού πολέμου, εδώ σχεδόν κατάφεραν να πείσουν την ανθρωπότητα πως ότι έκαναν το έκαναν για το καλό των λαών, άσχετα αν πάντα με τον τρόπο τους ήταν η τροχοπέδη στις όποιες διεκδικήσεις.
Ο Βισινέσκου στου οποίου τις κατηγορίες συμπεριλαμβάνονται βασανισμοί και εξαφανίσεις κρατουμένων καθώς και στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δηλώνει αθώος, αφού όπως λέει έκανε απλώς την δουλειά του εκτελώντας τις εντολές που είχε. Ζητά, δηλαδή να του αναγνωριστεί σαν ελαφρυντικό αυτό που δεν αναγνώριζαν αυτοί και οι δημοκράτες σύμμαχοί τους στους αντιπάλους τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μπολσβίκος βασανιστής ήταν μέλος του εκτελεστικού αποσπάσματος που εκτέλεσε τον Στρατάρχη Ιον Αντωνέσκου, τον πρώτο ξένο Στρατηγό μετά τον Μέγα Ναπολέοντα που διοίκησε Γερμανικά Στρατέυματα.
Πάντως αν έχουν βάση τα λεγόμενά του, που σίγουρα έχουν, γιατί τα εκατομμύρια των θυμάτων του κομμουνισμού δεν μπορεί να τα δημιούργησαν μόνο παράφρονες οι οποίοι δρούσαν αυτοβούλως και μάλιστα σε ένα τόσο συγκεντρωτικό καθεστώς, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την παγκόσμια κατακραυγή ενός συστήματος που βύθισε την ανθρωπότητα στο πένθος και ευθύνεται για ποταμούς αίματος αθώων.
Προς αυτή την κατεύθυνση πάντως έστω και με μικρά βήματα κάτι κινείται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εκτός φυσικά από την Ελλάδα, στην οποία το θέμα του κομμουνισμού και της αριστεράς γενικότερα αποτελεί «ταμπού» και κανείς δεν τολμά να θίξει, έστω, τους «εθνικούς και κοινωνικούς αγωνιστές». Ας ελπίσουμε ότι μία ημέρα θα ακολουθήσουμε και εμείς το παράδειγμα των υπολοίπων Ευρωπαίων και θα δικάσουμε τους κομμουνιστές έστω και μετά θάνατον, όχι από μνησικακία, αλλά για να βρουν δικαίωση οι ψυχές των χιλιάδων νεκρών που άφησαν πίσω τους. Γιατί μπορεί να μην κυβέρνησαν αλλά δεν υστέρησαν στις σφαγές στους βασανισμούς και τους εκτοπισμούς.

Αφήστε το σχόλιο σας

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ