Συμπληρώνονται σήμερα, 91 χρόνια από την μέρα που ο Ουώλτ Ντίσνεϋ και ο αδελφός του Ρόυ ιδρύουν το “Στούντιο Δημιουργίας Αδελφών Ντίσνέυ” που με τα χρόνια άλλαξε όνομα σε “Στούντιο Ουώλτ Ντίσνεϋ” και “Εταιρεία Παραγωγής Ουώλτ Ντίσνευ” και τέλος “Εταιρεία Ουώλτ Ντίσνεϋ” .Μια εταιρεία που επρόκειτο να γράψει μια μεγάλη ιστορία τόσο στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, όσο και στην διάδοση παραδοσιακών αξιών σε ολόκληρο τον κόσμο και η οποία το 2010 είχε έσοδα 35 δις δολλάρια.
Με μια σειρά από ήρωες (Μίκυ, Γκούφυ, Ντόναλντ, Πλούτο, Σκρούτζ) ο Ντίσνεύ θα δημιουργούσε έναν κόσμο εμπλουτισμένο από τις ηθικές αξίες των λευκών της Αμερικής. Και αυτό σύναδε με τον Κώδικα Αυτολογοκρισίας Χαίηζ που δημιουργήθηκε κόντρα στις χαμηλού επιπέδου ταινίες βίας και σεξ που προωθούσαν σύμφωνα με τους Γερουσιαστές “μία ομάδα μη αμερικανών”
Το 1937 ο Ντίσνεύ θα δημιουργούσε την “Χιονάτη και τους Εφτά Νάνους” βασισμένο στην ιστορία των Αδελφών Γκρίμ. Η Χιονάτη αντιπροσώπευε τον κλασσικό τύπο της γεμάτη φροντίδας λευκής μητέρας ακόμα και αν ήταν νεαρή. Με το που φτάνει στο βρώμικο σπίτι των νάνων μαγειρεύει, καθαρίζει και κάνει τις οικιακές δουλειές,. Επίσης βάζει τους νάνους να πλυθούν για πρώτη φορά. Εκπροσωπεί την αγαθότητα, την καλωσύνη και την αγνότητα της Λευκής Φυλής. Πουθενά δεν υπάρχει μη λευκός χαρακτήρας.
Στην Γερμανία ο ίδιος τον Χίτλερ σε μια προσπάθεια να ανοίξει “Ντίσνεϋλαντ” στην Ευρώπη, συνάντησε τον τον Ντίσνεϋ ενώ ζήτησε την συμβουλή του πως να φτιάξει την Ντίσνεϋλαντ στο πρότυπο της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Μην ξεχνάτε ότι το Παλάτι της Ντίσνεύλαντ (και της Σταχτοπούτας) ήταν βασισμένο στο διάσημο Κάστρο Νεουσβανστάιν του Λουδοβίκου Β! της Βαυαρίας, χρηματοδότη του Βάγκνερ. Τέλος πριν από λίγα χρόνια βρέθηκαν στο Βερολίνο μάσα σε ένα πίνακα ζωγραφιές των εφτά νάνων με την υπογραφή του… Χίτλερ.
Θα ακολουθούσαν ο “Πινόκιο”, η “Σταχτοπούτα” η “Ωραία Κοιμωμένη” και ο Ντάμπο, που όλα εξέφραζαν το αρχέτυπο ασυνείδητο των λευκών της Ευρώπης και της Αμερικής. Όμως τίποτα δεν συγκρινόταν με την “Φαντασία” όπου θα δημιουργούσε αριστουργηματικά σχέδια βασισμένα σε μουσική των Μπάχ, Τσαϊκόφσκυ, Μουσσόργκσκυ και Ποντσέλι. Το πιο διάσημο κομμάτι ήταν ο “Μαθητευόμενος Μάγος” με τον Μίκυ σε μουσική του Πώλ Ντούγκας.
Όλα αυτά βέβαια ήταν κόντρα σε ένα Χόλλυγουντ που όπως λέει και ο καταγωγής Νηλ Γκάμπλερ ήταν εφεύρεση «μη αμερικάνων» πολιτών και που το διοικούσαν και το έλεγχαν σε όλους τους τομείς. Ενώ από την αρχή του έκλεβαν ιδέες όπως τον ήρωα “Όσβαλντ τον λαγό” Από την δεκαετία του 40 δε τον πολεμούσαν με τα συνδικάτα της κινηματογραφικής βιομηχανίας που ελεγχόταν από την εβραϊκή μαφία η τους εβραίους του κομμουνιστικού κόμματος. Όχι μόνο αυτό αλλά το “αριστερό” Χόλλυγουντ θα επιτίθετο στις αξίες της Λευκής Χριστιανικής Αμερικής. Έτσι μεταπολεμικά ο Ντίσνεύ κατέθεσε στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών, καταδίδοντας κομμουνιστές και όχι μόνο.
Στην δεκαετία του 50 ο Ντίσνεϋ θα στρεφόταν σε ταινίες με ήρωες κανονικούς ηθοποιούς. Ανάμεσα τους μία σειρά ταινιών με ήρωα τον εθνικό ήρωα Ντέηβιντ Κρόκετ, την μεταφορά του ¨Νησιού των Θησαυρών” του Στήβενσον, “20.000 Λεύγες υπό την Θάλασσα” του Ιούλιου Βέρν και η διάσημη νταντά “Μαίρη Πόππινς” με την Τζούλι Άντριους που κέρδισε το Όσκαρ για Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνείας. Τελευταίο φιλμ του Ντίσνεύ πριν τον θάνατο του ήταν το “Βιβλίο της Ζούγκλας” (1966) βασισμένο στο κλασσικό βιβλίο του υμνητή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας Κίπλιγκ.
Όμως νικήθηκε από την μαφία του Χόλυγουντ. Μετά τον θάνατο του κατήργησαν τον Νόμο Χαίηζ, άρχισε η κυριαρχία των αριστερών του Χόλλυγουντ και η περίοδος του αντικομμουνισμού θεωρήθηκε “κακιά κληρονομιά” του Χόλλυγουντ. Τέλος η εταιρία πέρασε στα περιούσια χέρια και έχει επιβάλει “Μέρα Ομοφυλοφιλίας” στην Ντίσνεύλαντ. Όμως οι αξίες του Ουώλτ Ντίσνεϋ παρέμειναν ζωντανές χάρις σε μια θυγατρική (αρχικά ανεξάρτητη) της Ντίσνεύ: την Pixarπου μας έδωσε οσκαρικά αριστουργήματα όπως “Ψάχνοντας τον Νέμο” “Οι Απίθανοι”, “Ρατατούης” Αυτό μας αρκεί.
Γιώργος Πισσαλίδης
