γράφει ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Ο Μάιος του 2010 ήταν ο καθοριστικός μήνας για την είσοδο της πατρίδας μας στην περιδίνηση των Μνημονίων. Ήταν ο μήνας που πραγματοποιήθηκαν οι ζυμώσεις, ώστε να καταλήξουμε στην μοιραία 3η Ιουνίου 2010, που οι προδότες που κυβερνούσαν την πατρίδα, με την πρόθυμη στήριξη κάποιων φιλόδοξων αρριβιστών, ξεπούλησαν την εθνική μας κυριαρχία, παραδίδοντας την πατρίδα στο έλεος των διεθνών τοκογλύφων.
Έξι χρόνια μετά, κάποια πράγματα πρέπει επιτέλους να ειπωθούν με το όνομά τους!
Οι προδότες πολιτικοί, που κάθησαν στο σβέρκο του λαού μας τα τελευταία 42 χρόνια, κατέστρεψαν τόσο την οικονομία όσο και τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας, ξεπούλησαν τα εθνικά μας θέματα και κοντεύουν σήμερα να αφανίσουν και βιολογικά το έθνος μας.
Ο τρόπος αναστροφής αυτής της πορείας ολέθρου διατυπώθηκε από το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα εδώ και πολλά χρόνια, αμέσως μετά την Μεταπολίτευση, τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό όσο και σε επίπεδο πολιτικό. Δυστυχώς, ο λαός δεν ήθελε να ακούσει. Αφημένος στην επίπλαστη ευδαιμονία του, ξόρκιζε τις φωνές της σωφροσύνης και της λογικής.
Οι πολιτικοί, αφού κατέστρεψαν τη χώρα, την παρέδωσαν για την «επίλυση» των προβλημάτων της σε αυτούς που τα δημιούργησαν!
Η μόνη διέξοδος, η δημιουργία δηλαδή ενός υγιούς και σθεναρού πατριωτικού κινήματος, είχε αποτραπεί, εξαιτίας των τελευταίων αποτελεσματικών αντιστάσεων του θνήσκοντος πολιτικού κατεστημένου.
Στην κρίσιμη εκείνη στιγμή, δυστυχώς, το πατριωτικό κίνημα εκπροσωπήθηκε πολιτικά από ανάξιους και προδότες. Αντί να υψώσουν ανάστημα και να αποτρέψουν την πορεία ολέθρου, αντί να διασώσουν στην λαϊκή μνήμη μία ιστορική στιγμή πατριωτικής αντίστασης, στιγμάτισαν ανεξίτηλα τόσο την υστεροφημία τους όσο και ό,τι εκπροσωπούσαν εκείνη τη στιγμή. Επέλεξαν να συμπορευθούν με τον εχθρό, ως νέοι δωσίλογοι μιας άλλης κατοχής, σκληρής αλλά όχι πρωτόγνωρης, αφού στο παρελθόν κι άλλοι προκάτοχοί τους, του ιδίου φυράματος, είχαν οδηγήσει την πατρίδα στα ίδια αδιέξοδα.
Από αυτούς που πρόδωσαν τις ελπίδες των Ελλήνων πατριωτών και απαξίωσαν τις εθνικές ιδέες, κάποιοι επέλεξαν την αισχρή συμπόρευση με τους καταστροφείς και τα αφεντικά τους, εντασσόμενοι στο άρμα τους. Υπάρχουν και κάποιοι, όμως, που αμετανόητοι κι αυτοί, προσπαθούν και πάλι να επανεμφανιστούν ως «σωτήρες»! Επειδή, όμως, όλα έχουν και κάποια όρια, πρέπει να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους… Κι αυτό, διότι το θράσος τους και η υποτίμηση της νοημοσύνης μας δεν έχουν κανένα όριο. 6 χρόνια μετά, εξακολουθούν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπέγραψαν κανένα Μνημόνιο και ότι απλώς υπέγραψαν μόνο το άρθρο 1 της δανειακής σύμβασης, ώστε να πάρουμε τα χρήματα για να μην πτωχεύσουμε!
Το περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», εξέδωσε τον Ιούνιο του 2010 ειδικό ένθετο 140 σελίδων, υπό τον τίτλο «ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ – ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ». Σε αυτό συμπεριλαμβανόταν ολόκληρη η δανειακή σύμβαση των δωσιλόγων με τους διεθνείς τοκογλύφους. Η σύμβαση αυτή περιελάμβανε 3 (τρία) άρθρα.
Το 1ο άρθρο κατελάμβανε 121 σελίδες και σε αυτό συμπεριλαμβάνονταν όλα τα έγγραφα και παραρτήματα της σύμβασης και, φυσικά, ΚΑΙ το περίφημο Μνημόνιο, εκτάσεως 44 σελίδων! Το 2ο άρθρο εξετείνετο μόλις σε 6,5 σειρές και εξουσιοδοτούσε τον Υπουργό Οικονομικών να υπογράφει εφεξής όλα τα απαραίτητα μνημόνια, συμφωνίες ή συμβάσεις δανεισμού, ενώ το 3ο άρθρο ήταν μόλις 2,5 σειρές και όριζε από ποιά ημερομηνία θα αρχίσει η ισχύς των άρθρων 1 και 2!!! Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε στις παρατιθέμενες φωτογραφίες.
Κατά τα άλλα, ο «εθνοσωτήρας μας» επιμένει ότι ψήφισε μόνο το άρθρο 1. Και λέει, φυσικά, αλήθεια! Όπως αλήθεια είναι, ότι μας θεωρεί όλους πανηλίθιους και λοβοτομημένους! Και πώς να μη μας θεωρεί ως τέτοιους, αφού κανείς μέχρι τώρα από τους … μεγαλοδημοσιογράφους και παρουσιαστές που τον τιμούν με τις προσκλήσεις τους στις εκπομπές τους, δεν του παρουσίασε αυτά τα ντοκουμέντα και αρκούνται σε κάποια κωλοτουμπίστικα βιντεάκια, που τα αντιπαρέρχεται με εξυπναδίστικες ατάκες, προς τέρψιν ακροατών τε και παρουσιαστών που χάσκουν χαμογελώντας βλακωδώς;
Αλλά, ακόμη χειρότερα, γιατί κανένας από τους υποτιθέμενους πολιτικούς αντιπάλους του, όταν αναμασά διαρκώς επί 6 έτη την ανοησία «της ψήφισης μόνο του άρθρου 1», δεν τον κολλάει στον τοίχο; Οι απαντήσεις στο ερώτημα αυτό είναι δύο: Α. Είτε δεν έχουν διαβάσει, ή έστω δει καν, τη σύμβαση δανεισμού που υπέγραψαν και υπερασπίζονται (άρα ο Χρυσοχοΐδης δεν είναι ο μοναδικός ένοχος και βλάξ συνάμα!), Β. Είτε διότι «μια χαρά τους κάθεται» η πολιτική ύπαρξή του, αφού οι λοβοτομημένοι μπορεί να ξαναψηφίσουν έναν άνθρωπο που μπορεί να ξαναφανεί «χρήσιμος»!
Γνωρίζω ότι γίνομαι δυσάρεστος σε αρκετούς φίλους και συναγωνιστές, που ίσως θεωρούν σκληρούς τους χαρακτηρισμούς μου. Λυπάμαι, αλλά πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι κανείς μας δεν πρέπει να μένει στο απυρόβλητο. Λάθη κάνουμε όλοι. Και πρέπει να πληρώνουμε γι’ αυτά, ακόμη κι αν το θεωρούμε άδικο. Η μη αναγνώρισή τους, όμως, και η εμμονή στην υπεράσπιση λανθασμένων επιλογών, γεννά υποψίες για σκοπιμότητα. Η υποτίμηση μάλιστα της νοημοσύνης των ανθρώπων που απευθύνεσαι, κάνει την υποψία βεβαιότητα. Στο σημείο αυτό, δεν πρέπει να υπάρχει έλεος!
Ως άνθρωπος που έζησα και ζω μόνο από την εργασία μου, θεώρησα την πολιτική πάντα ως απόπειρα προσέγγισης του ανέφικτου και όχι ως προσπάθεια για την κατάκτηση του εφικτού. Μπορεί αυτό να μην είναι το «πολιτικώς ορθόν», αλλά θεωρώ πως είναι αυτό που πρέπει να κυριαρχήσει κάποια στιγμή στην πολιτική πρακτική.
