Aν αντικρίσουμε με αποστασιοποιημένη ματιά την πραγματικότητα, θα παρατηρήσουμε δύο αντίρροπες δυνάμεις να αναπτύσσονται και, αναπόφευκτα, να έρχονται σταδιακά σε σύγκρουση. Από την μία βρίσκεται εκείνος ο πόλος που εφαρμόζει τα ακραία όρια του μεταμοντερνισμού και από την άλλη, όσοι επιζητούν να περισώσουν κάτι από τον «παλιό κόσμο». Μαζί τους, και εκείνοι που ανακαλύπτουν προοδευτικά την Παράδοση και συνακόλουθα βλέπουν ότι οι Παραδοσιακές Αρχές είναι ικανές να βοηθήσουν στο να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να κατακτήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τασσόμενοι στο πλευρό του δεύτερου πόλου, πρέπει να επισημάνουμε ότι η ελπίδα μας για το μέλλον αντλείται από την πίστη μας στο πνευματικό και ιδεολογικό φορτίο που κομίζουμε. Είναι οι ίδιες ακριβώς οι ιδέες που πρεσβεύουμε, οι οποίες μαρτυρούν έναν άλλο τρόπο θέασης των πραγμάτων και υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον.
Η δύναμη δηλαδή, μέσα στα πλαίσια αυτής της αναπότρεπτης σύγκρουσης, δεν προέρχεται από τακτικισμούς, από ορθολογικές στρατηγικές και σχεδιασμούς μάχης, αλλά γεννιέται φυσικώ τω τρόπω, από το πώς εκφράζουμε και υποστασιάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τις ίδιες μας τις ιδέες, τις εικόνες και την προοπτική που έχουμε διαμορφώσει για το μέλλον του κόσμου.
Η αντίθετη πλευρά, εξ αντιθέτου και αναλογικά, βιώνει τα παράγωγα των ιδεών της. Δηλαδή ανακυκλώνει τα ερείπια που η ίδια δημιουργεί και τρέφεται από αυτά, σε μια πτωτική πορεία που δεν οδηγεί πουθενά αλλού από τον θάνατο. Γιατί είναι κοινή παραδοχή και εμπειρική πιστοποίηση ότι στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων κάτι δεν είναι καλά καμωμένο, το υποκείμενο πάσχει και φθείρεται, αδυνατεί να ολοκληρωθεί και να αυτοπραγματωθεί, ο άνθρωπος έχασε το κέντρο και τον στόχο του.
Το αποτέλεσμα, έτσι, είναι προδιαγεγραμμένο: όταν οι «πρώτες ύλες» αυτής της τάξης πραγμάτων στερέψουν, όταν τα ιδεολογικά της προϊόντα πάψουν να επιδέχονται περαιτέρω ανακύκλωση, τότε θα γεννηθεί η αλλαγή που επωάζεται, μέχρι τώρα με σκιώδη και αδύναμο ρυθμό.
Όλα αυτά τα χρόνια, και προϊόντος του χρόνου με όλο και πιο ταχείς ρυθμούς, μια γενιά γαλουχείται μέσα στο πνεύμα της άρνησης του μοντέρνου, μια γενιά που χαλυβδώνεται και πληρούται από το παρελθόν, μια γενιά που αναζητά Ταυτότητα και την εντοπίζει στην Παράδοση.
Γίνεται όλο και περισσότερο φανερό, πως ό, τι φαντάζει προοδευτικό είναι κούφιο, δεν προάγει, αλλά κατακρημνίζει στον μηδενισμό και αφήνει μόνο κενά και συντρίμμια.
Η μάχη στην οποία καλούμαστε να μετάσχουμε, έχει ξεκινήσει ανεξάρτητα από την θέληση και τις επιδιώξεις μας, συντελείται από την ίδια την εξέλιξη των πραγμάτων, από τις αντιμαχόμενες κοσμοθεωρίες. Είναι μια διαπάλη για την διαμόρφωση του κόσμου. Κανένας λοιπόν από όσους έχουν στρατευθεί στο ένα ή στο άλλο κοσμοθεωρητικό σύστημα δεν γίνεται να απέχει από αυτήν, για τον λόγο ότι αγγίζει την ζωή μας, διαπλέκεται με αυτήν και της δίνει κατεύθυνση και περιεχόμενο. Πώς είναι δυνατόν να ανεχτεί κανείς τα παράγωγα του μεταμοντερνισμού να εμποτίσουν και να διαβρώσουν την οικογένειά, τον κοινωνικό περίγυρο, το έθνος του; Πώς είναι δυνατόν να παραμείνει κανείς μέρος μια κοινωνίας που αποσυντίθεται και μεταβάλλεται με διαστροφικές τάσεις;
Το να συστρατευτεί κάποιος στο κίνημα την ανάδυσης της Ταυτότητας, είναι πρώτα πρώτα μια επιλογή που έχει να κάνει με τον εαυτό του και ύστερα με συλλογικούς σκοπούς. Είναι μια επιλογή που χαρίζει νόημα, άρα είναι μια επιλογή πληρωματική της υπόστασης αρχικά και έπειτα ανοικοδομητική της συλλογικότητας. Είναι πολιτική και κοινωνική στο μέτρο που ο καθένας από μας είναι ζωντανό κύτταρο του συνολικού οργανισμού.
Το πρώτο και μεγαλύτερο στοίχημα που μπορεί να κερδίσει κάποιος μέσα σε αυτόν τον πολιτισμικό πόλεμο είναι να ζήσει σύμφωνα με τα πιστεύω του. Τότε θα αναζωπυρωθούν οι δυνάμεις μιας μεγάλης αλλαγής.
Άγγελος Δημητρίου
πηγή περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ
