Από συγκίνηση που αγγίζει τα όρια του δέους έχουν καταληφθεί τα περισσότερα ΜΜΕ με αφορμή την επικείμενη υπόθεση του Τσίπρα στην Μόσχα και την συνάντησή του με τον πρόεδρο Πούτιν.
Ανάμεσα τους δυστυχώς και πολλοί Έλληνες εθνικιστές – πατριώτεςοι οποίοι ίσως προσβλέπουν μέσω οικονομικής βοήθειας από την Ρωσία σε λύτρωση από τα προβλήματά μας. Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η Ρωσία, η οποία μάλιστα είναι υπερδύναμη, αλλά και η κάθε χώρα θα κοιτάξει τα δικά της συμφέροντα με εθνικά κριτήρια και όχι με συναισθηματισμό. Έτσι με όποια χώρα και αν διαπραγματευτούμε, άσχετα αν αυτή λέγεται Ρωσία, Αμερική, ή Ακτή Ελεφαντοστού, αν δεν είμαστε αρκούντως δυνατοί θα είμαστε μονίμως οι χαμένοι. Και σήμερα η Ελλάδα είναι ανικανή να διαπραγματευτεί ακόμη και με την Μποζολάνδη
Όσον αφορά τώρα στην Ρωσία και στο κατά πόσον μας έχει βοηθήσει διαχρονικά σας παραπέμπουμε στο άρθρο του Γιώργου Δημητρούλια «Τα Ορλωφικά, η Φιλορθόδοξος Εταιρεία και ο σημερινός φιλορωσισμός» από τον «Ελεύθερο Κόσμο» του Σαββάτου 4 Απριλίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Στο τέλος του Φεβρουαρίου του 1770, μεσούντος του τρίτου κατά τον 18ο αιώνα Ρωσο-οθωμανικού Πολέμου (1768-1774), ελλιμενίστηκε στο Οίτυλο της Μάνης μια μοίρα του ρωσικού στόλου που μετέφερε ένα μικρό στρατιωτικό απόσπασμα. Επικεφαλής ήταν ο Αλέξιος Ορλώφ με τον αδελφό του Θεόδωρο και σκοπό είχαν να εξεγείρουν τους Μανιάτες και μαζί με τους υπόλοιπους Πελοποννήσιους να εκστρατεύσουν κατά των τούρκων. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα η οθωμανική εξουσία είχε καταλυθεί στην Πελοπόννησο και ο τόπος είχε μετατραπεί σε ένα από τα μέτωπα του Ρωσο-οθωμανικού Πολέμου.
Η εξέγερση όμως δεν εδραιώθηκε. Μετά από λίγο οι ρώσοι απεχώρησαν αφήνοντας τους Έλληνες μόνους τους να σφαγιαστούν από τούρκους και αλβανούς. Μόλις στις 19 Μαρτίου 1770 οι ρώσοι λύουν την πολιορκία της Κορώνης, αφήνοντας εκτεθειμένους τους Έλληνες, ο αρχηγός των Μανιατών Ιωάννης Μαυρομιχάλης έρχεται σε βίαια σύγκρουση με τον Θεόδωρο Ορλώφ στον οποίο είπε με πικρή ειρωνεία ότι , οι ρώσοι ενώ κατέστρεφαν με μεγάλη ευκολία τα σπίτια των Ελλήνων, αγνοούσαν την τέχνη της εκπόρθησης ενός φρουρίου. «Και αν ακόμη είχες όλους τους στρατούς της αυτοκρατείρας σου, ετόνισε ο Μαυρομιχάλης στον Ορλώφ, δεν θα κατώρθωνες και πάλι τίποτα, διότι είσαι δούλος μιας γυναίκας, ενώ εγώ είμαι αρχηγός ενός ελεύθερου λαού, που γνωρίζει να υπερασπίζεται την ελευθερίαν του με το ξίφος. Εάν δε η τύχη με καταστήσει τον έσχατο των ανθρώπων, το κεφάλι μου θα αξίζει και πάλιν περισσότερο από το δικό σου».
Οι προκηρύξεις των αξιωματούχων του ρωσικού στρατού και της Αικατερίνης προς τους υπόδουλους ομοδόξους τους ήταν φλογερά επαναστατικά κηρύγματα που προέτρεπαν τους χριστιανούς όλων των εθνοτήτων, να ξεσηκωθούν αγωνιζόμενοι στο όνομα της «πίστης», της «πατρίδας» και της «ελευθερίας». Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο όλα τα χριστιανικά έθνη όπως είπαμε αλλά και όσοι μουσουλμάνοι αλλάξουν πίστη και εκχριστιανιστούν θα γίνονταν δεκτοί από τον «δίκαιο χριστιανό αφέντη» την αυτοκράτειρα Αικατερίνη. Ποία σχέση λοιπόν έχει η Εθνική Ιδέα από το αυτοκρατορικό ιδεώδες στη ρωσική εκδοχή της φωτισμένης απολυταρχίας, στην εγκαθίδρυση δηλαδή μιας σχεδόν προσωπικής σχέσης ανάμεσα στον φωτισμένο ηγεμόνα και τους υπηκόους του.
Μετά την Επανάσταση του 1821 στα πρώτα χρόνια της Ελληνικής Ανεξαρτησίας είχαμε την δημιουργία των τριών κομμάτων (αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό) για την εκμετάλλευση των αγνών αισθημάτων του λαού.
Στην διαμάχη τότε του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή δεν έβλεπε με καλό μάτι την ανεξαρτησία της Ελληνικής Εκκλησίας, αναμίχθηκε παρασκηνιακά η Ρωσία, η οποία ήθελε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες υπό το Πατριαρχείο γιατί αυτό εξυπηρετούσε καλύτερα τις πολιτικές της επιδιώξεις. Δημιούργησε λοιπόν τη Φιλορθόδοξη Εταιρεία για αυτό τον σκοπό, στην οποία πολιτικός ηγέτης ήταν ο αδελφός του Ιωάννη Καποδίστρια, Γεώργιος και στρατιωτικός ηγέτης ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κυνηγηθεί και να φυλακιστεί ο στρατηγός Νικήτας Σταματελόπουλος από τον βασιλιά Όθωνα όταν η Ρωσία μετέβαλε τα σχέδιά της και άφησε μόνους τους για μια ακόμα φορά τους Έλληνες ρωσόφιλους. Το μόνο που ήθελε αυτός ο «τίμιος και ένδοξος αγωνιστής», όπως τότε τον αποκαλούσαν, ήταν η απελευθέρωση της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας για αυτό ο Νικήτας είχε λάβει τον τίτλο Μακεδόνος Αρχιστρατήγου. Βλέπεται από τότε η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας άρχισε να μεταστρέφεται υπέρ των Βουλγάρων.
Ωστόσο το ενδιαφέρον σήμερα είναι πως με την κρίση, η Ρωσία ανέλαβε το ρόλο της «καλής Ανατολής» απέναντι στην «κακιά Δύση», η οποία με τη ν σειρά της εκπροσωπείται όλο και περισσότερο από την Ευρώπη (σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980 ήταν η επιτομή της Δύσης και του «δυτικού τρόπου ζωής»). Από την αρχή της κρίσης προώθησαν την ιδέα πως για την κρίση ευθύνεται η «Δύση», και πιο συγκεκριμένα ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας. Ως αντίβαρο και εναλλακτική λύση, συχνά προβάλλεται η Ρωσία και κυρίως ο Πούτιν ως δυναμικός ηγέτης που μπορεί να προσφέρει άμεσες λύσεις. Ακόμα και όταν τα συμφέροντα της Ρωσίας την οδηγούν να υποστηρίζει την τουρκία, υπάρχουν κάποιοι Έλληνες που πιστεύουν ότι η σωτηρία θα έλθει από το «ξανθό γένος» του βορρά. Δυστυχώς η ιστορία δεν τους έχει διδάξει τίποτε. Με αυτήν μου την θέση δεν σημαίνει ότι είμαι υπέρ του αμερικάνου νταβατζή, ούτε θέλω καμιά συνεργασία με τους εβραίους του Ισραήλ αλλά πόσο κοντά στην Ελληνική Εθνική Ιδέα είναι η σημερινή ρωσοφιλία;
