Η διαπίστωση του ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν κυκεώνα γεωπολιτικών εξελίξεων φυσικά δεν είναι καινοφανής και μαζί με την Ελλάδα ολόκληρη η Ν.Α. Μεσόγειος και η περιοχή που κάποιοι ονομάζουν γεωγραφικά Ευρασία και που ορισμένοι άλλοι της δίνουν μία ευρύτερη πολιτικοστρατηγική σημασία.
Η ισλαμική τρομοκρατία, η ψυχροπολεμική σχέση Τουρκίας-Ρωσίας (με τις ΗΠΑ να επιχαίρουν, αλλά να μην επεμβαίνουν ακόμα), τα κύματα των λαθρομεταναστών, όλα αυτά επηρεάζουν τις εξελίξεις στην χώρα μας, πολλώ δε μάλλον όταν ο πρωθυπουργός μας μπήκε εκουσίως στο «τρυπάκι» της συζήτησης για την από κοινού διαχείριση των διαφόρων κρίσεων στο Αιγαίο μαζί με τους «φίλους» γείτονες εξ Ανατολών, αλλά και τους διαχειριστές των οικονομικών εξελίξεων στην Ευρώπη Γερμανούς (έστω και κατ’ όνομα).
Χωρίς να παραγνωρίζουμε την μεγίστη εθνική σημασία όλων των παραπάνω εξελίξεων, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα μας και τον λαό βρίσκεται στις κοινωνικές εξελίξεις.
Αυτές που η αριστερίστικη κυβέρνηση Τσίπρα δημιούργησε δείχνοντας σε όλο τους το μεγαλείο τις ιδεολογικές προκαταλήψεις που την διακατέχουν.
Ζούμε την εφαρμογή της κοινωνικής μηχανιστικής της Αριστεράς η οποία ετοιμάζονταν δεκαετίες και τώρα με την έλευση του Alexis προσπαθεί να πετύχει την πραγμάτωσή της: Ιθαγένεια στους μετανάστες, Σύμφωνο Συμβίωσης, φιλομεταναστευτική πολιτική, απεθνικοποίηση της Παιδείας, αποσταθεροποίηση της καθημερινότητας και φυσικά μία «εμφυλιοπολεμική» κατάσταση ανάμεσα στους βολεμένους του Δημοσίου Τομέα και στους έξω από αυτό.
Οι Αριστεροί δεν είναι ηλίθιοι, από την μία εφαρμόζουν τις ιδεοληψίες τους, γιατί γνωρίζουν ότι εν μέσω κρίσης οι αντιδράσεις είναι περιορισμένες, από την άλλη απεργάζονται την δημιουργία ενός «στρατού» που θα τους κρατήσει στην εξουσία.
Αυτοί που θα τον αποτελέσουν θα είναι, από την μία οι μετανάστες (νόμιμοι, παράνομοι και ημιπαράνομοι) και από την άλλη η κοινωνική μάζα του Δημοσίου που και αυτή αναζητά, εν μέσω κρίσης, μία σανίδα σωτηρίας.
Τις Πταίει;
Η Αριστερά καλώς κάνει, όσο μπορεί, αυτά που κάνει, γιατί στην θέση εξουσίας που έχει σήμερα την έφεραν οι αστικές κυβερνήσεις από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Αυτές οι κυβερνήσεις που δεν κατανόησαν ότι το σύνθημα «το όπλο παρά πόδας» σήμαινε ουσιαστικά την εισχώρηση στην Παιδεία, τον Πολιτισμό, στις δομές της κοινωνικής ζωής, στην μόδα και στο θέαμα.
Αυτές που, επίσης, δεν κατανόησαν ότι με το να «μπουκώνουν» με χρήματα, μέσω των διορισμών στον Δημόσιο Τομέα τους Αριστερούς δεν πρόκειται να τους αλλάξουν καθ’ όσον ο χαμαιλεοντισμός είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιδεολογίας τους.
Δυστυχώς κυρίως στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνον σε αυτήν, λίγοι γνωρίζουν την τακτική και την μεθοδολογία του Γκράμσι και ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν για την Σχολή της Φρανκφούρτης.
Ο Γκράμσι, Ιταλός στην καταγωγή, όταν ο φασιστικός άνεμος του Μουσολίνι σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του διέγνωσε ότι ο κομμουνισμός μπορεί να υπάρξει μόνον μέσα από την ενασχόληση με τις μη συμβατικές πολιτικές διεργασίες.
«Μπείτε στον πολιτισμό, μπείτε στην παιδεία», φώναζε από την εξορία του, «γιατί ο Duce έχει κατακτήσει τις μάζες», συμπλήρωνε, ό μόνος τρόπος για να τις κερδίσουμε εμείς είναι μέσω των κοινωνικών διεργασιών.
Η δε Σχολή της Φρανκφούρτης μία «στοά» καθηγητάδων τροτσκιστικής, κυρίως, πολιτικής προέλευσης προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, μπήκε στην ψυχολογία, όχι των
μαζών αλλά του ατόμου το οποίο θα πρέπει να αποβάλλει όλες τις εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές αλλά και κοινωνικές αναστολές του για να μπορέσει να «απελευθερωθεί», «όλοι ίσοι, όλοι ίδιοι». Άσπροι, μαύροι, ανάμεικτοι, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι, παιδεραστές και κτηνοβάτες, λάτρεις των ενστίκτων να γίνουμε όλοι.
Αυτή είναι και αυτά πιστεύει η Αριστερά, τότε, σήμερα και για πάντα.
Τι πράττειν
Το να καταδείξεις το ποιος είναι, ο προσδιορισμός, δηλαδή, του «κυριότερου εχθρού» όπως έγραφε ο μεγάλος διανοητής της «Νέας Δεξιάς», ναι υπάρχουν και τέτοιοι, Αλαίν Ντε Μπενουά, είναι πολύ σημαντικό για να μπορέσεις να κατανοήσεις τον τρόπο με τον όποιο θα τον πολεμήσεις.
Από εκεί και πέρα χρειάζονται οι μορφές και οι μέθοδοι του αγώνα που θέλεις να δώσεις απέναντι στον εξισωτισμό, τόσο τον φυλετικό, όσο και τον κοινωνικό.
Στην Ελλάδα η πρόσφατη Ιστορία έδειξε ότι ένα αμιγώς πολιτικό κίνημα, όσες ψήφους και να πάρει, όσους βουλευτές και να εκλέξει, δεν μπορεί να κάνει τίποτε απέναντι στην απομόνωση που το θέτει το σύστημα.
Ο λόγος για την Χρυσή Αυγή, που πέρα από τις μεγάλες εγγενείς αδυναμίες της ηγεσίας της και τους λάθος πολιτικούς χειρισμούς που έκανε (τα έχουμε ξαναπεί αυτά), βρέθηκε στο πουθενά.
Με το όποιο ποσοστό της και την όποια κοινωνική συμπάθεια μπορεί να έχει δεν μπορεί να προκαλέσει αλλαγές γιατί απομονώθηκε πολιτικά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν εθνικιστικοί πολιτικοί σχηματισμοί και μακάρι να αντρωθούν τέτοιοι, χωρίς τα κακώς κείμενα της Χ.Α., δεν φτάνει όμως μόνον αυτό σήμερα.
Ο Εθνικισμός ως εργαλείο προστασίας της οργανικής συνέχειας της σχέσης του ανθρώπου με την φύση του δεν αρκεί να είναι αμιγώς πολιτικό, πρέπει να κατακτήσει τον πολιτισμό, το θέαμα, την παιδεία, τα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να κατορθώσει να επιστρέψει η κοινωνία στις παραδοσιακές της αξίες, αυτές που θέλουν την διαφοροποίηση των ατόμων με βάση την καταγωγή τους αλλά και την συνέπειά τους στην συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Κόμματα, οργανώσεις, έντυπα, εκδοτικοί οίκοι, αθλητικά σωματεία, πολιτιστικοί σύλλογοι, δημοτικές παρατάξεις, κοινωνικές δράσεις, ατομικές και ομαδικές πρωτοβουλίες, όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε στην αναδιοργάνωση της πατρίδας.
Εθνικισμός από τα κάτω, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται από το σύστημα, το σύστημα καταρρέει ολόκληρο όχι μόνον ένα μέρος του.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε και ζήσαμε πολλά: Εκλογές, οικονομικές κρίσεις, επιτυχίες και αποτυχίες, φυλακίσεις και θρηνήσαμε θύματα. Το 2016 ας είναι το έτος της αναδιοργάνωσης απέναντι σε έναν εχθρό που έχει εισβάλλει όχι μόνον στις γειτονιές και στις τσέπες μας, αλλά και στο μυαλό και την ψυχή μας, κλέβοντας το μέλλον μας. Ας το ξανακερδίσουμε, αυτό το τελευταίο για να μπορέσουμε να γίνουμε κυρίαρχοι και σε όλα τα προηγούμενα.
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
