Το καλοκαίρι του 1826 η Ελληνική επανάσταση μοιάζει χαμένη υπόθεση. Ο Ιμπραήμ, που αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο τον Φεβρουάριο του 1825, ελέγχει σχεδόν όλα τα προπύργιά της. Το Μεσολόγγι, σύμβολο της ελευθερίας και του αγώνα, έχει πέσει ηρωϊκά τον Απρίλη του 1926. Η Ακρόπολη των Αθηνών πέφτει, τελευταία, τον Μάιο του ’27.
Μάρκος Μπότσαρης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Παπαφλέσας, είναι νεκροί! Κι ο Υψηλάντης – ο αρχηγός που εξέλεξε η Φιλική εταιρεία – λέει τα πράγματα με το όνομά τους στην Επίδαυρο και καθαιρείται!
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Ιμπραήμ εκδίδει τα «προσκυνοχάρτια». Όποιος δεν παίρνει το «ράι μπουγιουρντί» εκτελείται επιτόπου. Ο Μωριάς προσκυνάει. Οι μικρότεροι καπεταναίοι προσχωρούν στα τάγματα του εισβολέα. Ο τρόμος βασιλεύει παντού.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, ο μόνος που μένει όρθιος είναι ο Κολοκοτρώνης. Ο Γέρος του Μωριά, που αποφυλακίζεται επιτέλους λίγες μέρες πριν το Μανιάκι, διάγει έναν φαινομενικά απέλπιδο αγώνα εναντίον του Αιγύπτιου Πασά. Σκοπός του είναι να παρενοχλεί τον εχθρό και να εμψυχώνει τους Έλληνες. Κι εκεί που δεν τα καταφέρνει με το καλό, επιστρατεύει την τρομοκρατία.
Ήταν 19 Ιουνίου του 1827, που ο Κολοκοτρώνης κήρυξε πολεμικό συναγερμό σ΄ όλον τον πληθυσμό του Μωριά από 15 – 60 χρονών και σάλπισε το φοβερό του σύνθημα: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»!
Οι εντολές του είναι σαφείς: «Φούρκα και παλούκι» σ΄ όποιον πολεμά μαζί με τον εχθρό. «Όποιο χωριό δεν γυρίσει πίσω (σ.σ. δεν αποκηρύξει το προσκύνημα) είναι τα σπίτια του καημένα, τ΄ αμπέλια του κομμένα, θα τους αφανίσω από το πρόσωπο της γης! Κι αν επιστρέψουν, το Έθνος θα τους συγχωρήσει».
Ο Ιμπραήμ, επικεφαλής 13.000 Αιγυπτίων αραπάδων βαδίζει προς την Τριπολιτσά, όταν κοντά στο χωριό Κατσάνες αντικρύζει έναν κρεμασμένο με την καταδίκη από το πολεμικό «στρατοδικείο» του Κολοκοτρώνη στο στήθος:«Τέτοιον καταφρονημένον θάνατον θα έχουν από τους Έλληνας όσοι επροσκύνησαν εις τον Ιμπραχίμην και δεν μετανοήσουν και να κινηθούν κατ’ αυτού, άνδρες και γυναίκες. Τοιούτον θάνατον θα λάβουν και όσοι έχουν αυτό το άτιμον φρόνημα και δεν το αποβάλουν. ….»
Η μόνη επιλογή του Ιμπραήμ είναι πλέον να εντείνει την τρομοκρατία. Ωστόσο, στο δίλλημα «θάνατος από τον Τούρκο ή θάνατος από τον Κολοκοτρώνη» η απάντηση είναι εύκολη. Η επαναστατική τρομοκρατία του Γέρου πέτυχε τον σκοπό της: Ο Μωριάς σηκώνει κεφάλι ξανά.
Εκ του εις Φενεόν Γενικού Στρατηγείου, Ο Γενικός Αρχηγός της Πελοποννήσου Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Σπηλιάδη, Γ’, 354 και Φωτάκου, Β’, 435).
«Δώστε μου τα προσκυνοχάρτια του Μπραϊμη να σας δώσω του Έθνους. Όποιο χωριό δεν γυρίσει στο έθνος θα το αφανίσω από το πρόσωπο της γής. Απ’ τη μία θα βγαίνουν οι αραπάδες και απ’ την άλλη θα μπαίνω εγώ, θα καίω και θα σκοτώνω. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»
πηγή: λάβαρο 21
